domingo, janeiro 29, 2006

Íntimo e indiscreto (II)

Unha pantasma percorre Europa -non, dende logo, a do Comunismo; ben sabemos xa do naufraxio dos metarrelatos, e de como a escuma dos días conversa en praias remotas con taboas apodrecentes-.
É o frío.
O bafo dun espírito maligno sopra dende Siberia, e as súas verbas tecen un manto de neve. Branca, fermosa, hipnótica.
Rescato a emoción dunha tarde, xa fan moitos anos: nevaba en Compostela. Durante horas contemplo a caída das folerpas detrás dos vidros do meu antergo piso.
Desconfío da brancura. Ben o sabía Melville, e deixouno cifrado no capítulo 42: "Da branqueza da Balea".
Tamén desconfío de tí.
En xeral, os meus soños, por interesantes que sexan, non teñen tendencia a repetirse. E menos aínda a repetirse contigo ocupando o espazo da Amante. Anque tamén é certo que antes non che coñecía, o que dificultaba notoriamente a túa invasión.
Estabamos nun xardín frondoso. Árbores e cursos de auga. Dalgún xeito, percibo uns muros e paseos na lonxanía (estamos, logo, no paraíso - avéstico pairidaeza, xardín pechado).
No primeiro plano, un banco de pedra. E a catedral de Santiago.
Convén aclarar ese estraño ser-e-non-ser das cousas do mundo onírico. Porque o pequeno edificio que tiñamos diante -anque fose unha igrexa minúscula, de portada románica- era a catedral de Santiago.
Xogueteamos no banco. Mancábache lixeiramente. Por uns instantes, souben que o desexo fora arrebatado en carro de lume. E ti con el.
Polo que entrei no templo. Por suposto, o interior era moito máis grande que o exterior, e dunha decoración ao estilo do barroco brasileiro: neno Xesús de Praga, abundancia de estucos, dourados e florituras; flores reais e de escaiola. A igrexa está ateigada. Fabrico unha máscara de sorriso sardónico e ton enfermizo; converso animadamente co público na hora da comunión.
E como no soño previo, a igrexa vaise tornando paseniñamente nunha biblioteca. Anaqueis de libros correndo daquí para alá.
Non me malinterpretes. O meu concepto do paradisíaco certamente inclúe libros. Sería algo así como os fondos de Historia ou Filoloxía: olor a rancio, ringleira tras ringleira de volumes, pouca xente e todo o tempo do mundo. Como un é carnal despois de todo, tamén farían falta discretos cubículos apartados por veos de muselina onde disfrutar de huríes e ríos de mel e opio.
Nembargantes, desacóugame o lugar que últimamente ocupan as Igrexas/Librerías nos meus soños: estraño interludio entre momentos de erotismo.
Xa me explicarás o que quere dicir...
Despois camiñábamos xuntos. O resto é indiscreto. Digamos tan só, coma Othello que

"She gave me for my pains a world of kisses"(I.iii.157–158)

Agora, agardo unha explicación. Despois de todo, algúns pobos consideran o Mundo dos Soños tan real coma o Mundo da Vixilia. E teño dereito a esixirche que expliques esta entrada de cazadora furtiva.
E como mínimo, unha de dúas: ou unha disculpa ou unha declaración de amor. Coma o Desexo e máis eu somos persoas moi mal avenidas, sospeito que será o primeiro. Mais a esperanza é o último que se perde, ¿non?.
Mentres agardo, pérdome. No Labirinto da Espiral de Tinta que Tan Ben Coñeces poderás atoparme cando queiras...
Pero non tardes moito. A paciencia e unha das numerosísimas virtudes das que carezo.

Bicos

Eu.

P.S.: Caso de que necesitaras algunha outra pista para auto-recoñecerche, recoméndoche que a busques no poema 'Concerto Barroco' de Ramón; daraste conta que o cadro lírico que describe non era moi desemellante ao que nós mesmos trazamos.

8 comentários:

Anónimo disse...

¡Carallo, Fra Vernero, debía ser motorista compulsiva esa súa 'Diotima' ou 'Beatriz' ou 'Heloísa' ou...!


Pois nada, a facer quilómetros.

Laurindinha disse...

Que pasou aquí???

De todos xeitos, pretendía comentar sobre os xardíns nos soños, e a pesar de tanto experto no motor, atrévome de igual maneira:
Igrexas e bibliotecas... lugares nos que emerxe a paixón (Ana Ozores "A Regenta", viviu alí agradables experiencias, e non me estou a referir aos seus momentos de confesión senón á misa nocturna que celebraron (misa do galo?) na que Don Álvaro Mesía estivo tan preto dela que sentía a súa respiración), por outro lado... quen non se namorou dunha biblioteca? Lugares de encontro, estancias nas que pasamos os cursos, nas que desenvolvemos historias de encanto, que quedan na memoria poética como incribles sensacións...
Son verdadeiros espacios afrodisíacos.
E o xardín, co que eu teño soñado varias veces, é un lugar común na psicanálise, na lectura dos soños... algo así como a esencia do placer, do desexo máis íntimo... coma unha liberación dos sentidos, un deleite extremo e ousado...

Bonito soño, Fra Vernero...

FraVernero disse...

AVISO PARA DESPISTADOS

Este blog no tiene NADA QUE VER con la página web trasalbamotor. Ni es su foro ni su moderador se llama 'doctor trasalba', ni se dan consejos de motos. Seguramente os habreis confundido. En todo caso, os agradezco que no lo utiliceis para este tipo de menesteres.
Si quereis crear para vuestro uso personal un blog para estos temas, no os dará mucho trabajo.
Este es un blog gallego de arte y literatura.

El administrador

Anónimo disse...

Ah, Manolo, vexo que as grandes almas se comprenden e que por tanto estas estes dias tan melancolico coma min. (!)

O teu texto resulta moi fermoso. Poderia ponherlle por subtitulo: por un eros borgiano. Ou como diria un poeta: la sonrisa de una muñeca/sus ojos como canicas o vidrios de colores/(...)la lluvia en Luna Park y el frío de la Morgue y los recuerdos

Mandoche un bico (ou varios) e agardo que me expliquedes cando tenhades tempo de que carallo vai o tema ese dos motoristas.

Querido amigo,

hoxe tinha preparada para ti unha cita demoledora de Hilis Miller. Bebamos sen embargo da copa da nostalxia e xa que estaba este post coma sempre tan anglofilo non podo dicir menos:

Que reste-t-il de nos amours
Que reste-t-il de ces beaux jours
Une photo, vieille photo
De ma jeunesse
Que reste-t-il des billets doux
Des mois d' avril, des rendez-vous
Un souvenir qui me poursuit
Sans cesse

(...)

Ah... (sospiri)...

FraVernero disse...

Hoxe temos unha mañá leda e franciscana en Compostela, a pesar do frío. Viña para a facultade cun libro de poemas na man, sen nengunha preocupación, e limitándome a disfrutar do tapiz da cidade...
A tristeza, ás veces, esconxúrase con moi pouco. Anque son treguas momentáneas.
O dos motoristas ten doada explicación. Algúns despistados -ou malintencionados- están a usar este foro para meter consellos de motos. Terei que suprimir os comentarios anónimos se non se dan por aludidos coa supresión das súas entradas e o aviso que deixei máis arriba.
Canto a Flor de Lis: onte baixei pola rúa das Hortas, non en soños -coma o Rfeu de Ramón-. Non che vín. Sería polo estado de vixilia...

eue disse...

Sería unha boa idea facer un blog de soños, e aforunado quen o puidese actualizar regularmente. Un saúdo, Fra.

Laurindinha disse...

Nunca soñei con xardíns nin con bibliotecas... e iso preocúpame...
Por outra banda, parece estupenda esa idea de Eue de facer un blog de soños...

FraVernero disse...

Ums...
trátase dun supoñer (onírico), muller...
xD
Anque no fondo de filoloxía, por poñer un caso, algunhas veces pasan mulleres atractivas. Aos homes non lles presto demasiada atracción (que diga, atención).
Sitio algo frío, pero algo se podería arranxar, cunhas mantas, que se non paradisíaco, faríano tolerábel...