Alberich III (2)

2.-GALERIE DES GLACES ou
“DEATH BY FIRE - A que tenh´eu por lume d´estes olhos meus”

[mesma escea; os dous espellos, a dereita e sinistra, cúbrense de brumas e luces de cores; escoitase unha pesada voz dende o profundo dos cristais:]
VOZ: Non sempre foi así...
[as imaxes dos espellos acláranse e vense esceas do movemento ANTI-LOU: manifestacións, pancartas, asambleas, panfletos, ... En cada espello maniféstanse dúas persoas de faccións similares a ALBERICH, e que chamaremos I e II]
ALBERICH I of things past: ¿Xa ficaron tan atrás os “días da Revolución”?

ALBERICH II of things present: A SEMENTE CAEU EN TERRA FÉRTIL daquela era doado crer no proxecto ilustrado na utopía na loita nos peches escribir artigos apaixonados en exceso líricos literarios para o xornal estudantil “Asamblea” E O LUME PRENDEU VIZOSO NOS EUCALIPTOS CARBALLOS BIDUEIRAS ALTAS COPAS CAÍAN POR MILLEIROS O BATUME LEVABA ÁS LAPAS DANZANDO DE PARTE A PARTE aquel artigo perdérase sempre son os mellores os que se perden pouco antes do asalto ao reitorado o linchamento frustrado de Darío VIL SÁTRAPA barba-de-cabrón augurabamos nel na sangue/tinta das súas liñas unha Salamina estudantil contra o reitor persa que só choraban os lacaios do poder os coros de cobardes “Land of the East thou mournest for the host / Bereft of all thy sons, alas the day! / For them whom Xerxes led hath Xerxes lost-- / Xerxes who wrecked the fleet, and flung our hopes away! / How came it that Darius once controlled, / And without scathe, the army of the bow, / Loved by the folk of Susa, wise and bold? / Now is the land-force lost, the shipmen sunk below!” a divina Salamina non chegou aínda que medrase a túa paixón por ela a túa paixón por ela fora maior que a de tódolos teus anos de mediocre militancia política só pasaron uns anos dende o ardente LUME
ALBERICH III (incómodo): falar de revolución é excesivo un crime un insulto chámalle como moito alegre algarada estudantil é o mellor das revoltas dos estudantes nunca nos xogamos nada sempre manteñen espírito lúdicofestivo o ex-reitor era é será sempre será segue sendo unha persoa desprezábel
ALBERICH II: CAÍAN COS MONTES AS CASAS AS MURAIAS FORTALEZAS A CIDADE DE PEDRA A PEDRA MESMA ARDÍA COMO GASOLINA CARBÓN VELLO LEÑA SECA lembra as Asambleas das Ideas OS DEUSES DA ESFERA SUBLUNAR SACUDÍAN AS TÚNICAS, PORQUE OS FOGOS FATUOS CORRÍAN TAMÉN DETRÁS DELES
ALBERICH III: só gañamos do noso lado pequenos desterrados do Olimpo Eles os escasos profesores que colaboraron connosco tampouco se xogaban gran cousa e coma nós xogaban a revolucionarios qué lonxe fica aquel París a súa loita era tan sideral como a nosa doutra banda admitirei que eles son serán sempre serán seguen sendo os únicos profesores que merecen o calificativo de mestres
ALBERICH II (malvado): non o dicía por iso volta a memoria o recordo a lembranza as Asambleas celebrábanse na Quintana tí estabas bébedo cos aires da revolta bebías ebriedade emotiva constante E ASÍ ALBERICH-NERÓN-PETER USTINOV CONTEMPLABA ARROBADO A CONSUNCIÓN DA CIDADE E DO PASADO E CANTABA UN CANTO NOVO PARA O SEÑOR CÓMO PODEMOS CANTAR SE ESTAMOS EN TERRA EXTRAÑA MAIS A REVOLUCIÓN É A TERRA DE TODOS PALPAS A LIRA E MENTRAS CAEN OS OUTOS EDIFICIOS E FOXEN AS XENTES POLAS RÚAS BERRAS/DESAFINAS “OMNIVORA FORZA ATROOOOOZ” e á saída namóraste perdidamente da Deusa Fenicia
[Silencio incómodo de Alberich III]
ALBERICH I (irónico): ou grande autocompasivo permite que che refresque a memoria MAIS O LUME TAMÉN ASALTOU CONSUMIU DEVOROU A QUEN O AMABA E NON FACÍA DISTINCIÓNS UNS OUTROS TODOS ERAN MATERIA PRA QUEIMA e ti tamén, Bruto OU MELLOR POBRE ALBERICH-GLAUCE-CREON-CREUSA! CORRE A FOGUEIRA TRAS DE TI ABRÁZACHE ÉNTRACHE POLOS OLLOS POLA BOCA POLOS POROS APÉRTASE A TI COMO HEDRA OU CELOSA NAMORADA “WHY, SHE WOULD HANG ON HIM AS IF INCREASE OF APPETITE HAD GROWN BY WHAT IT FED ON!” DICÍA HAMLET UN TRAXE IGNÍFUGO QUE GORECE-CONSUME FONTE DE SEDE CANTO MÁIS BEBES MÁIS SEDE DÁ E AGORA O TRAXE COMEZA A QUEIMARCHE: “NOW THE GOLD OF COLCHIS CLOSES HER PORES / PLANTS A FOREST OF KNIVES IN HER FLESH / NOW SHE SCREAMS DO YOU HAVE EARS FOR THE SCREAM / AND STILL SCREAMS ARE YOU LAUGHING I WANT TO SEE YOU ALL LAUGH / MY PLAY IS A COMEDY DO YOU LAUGH” polas túas veas corre a semente do amor a apócema máis potente que destilan os ollos de Medea-Astartté a bruxa da cólquida a do irmán esnaquizado nos brazos Ela a que é experta en velenos
ALBERICH III: coñecíaa de vista parecérame atractiva dunha beleza estraña pouco canónica probablemente non tivera significado nada para min de non ser pola asociación inconsciente que fixen dela ese día coa Revolución algo tópico no fondo porqué sempre pensamos na Revolución como unha muller (irónico) será que o eterno feminino / turra de nós para o alto
[pausa; un tenue resplandor de lume foise apoderando do salón mentres durou o diálogo, mais agora resulta cada vez máis evidente; a brétema inicial foise tornando fume e a luz branca en vermella]
ALBERICH III (amargo): non me amaba e a revolución fracasou HA!- ZERTRÜMMERT! ZERKNICKT! / DER TRAURIGEN TRAURIGSTER KNECHT!
ALBERICH I: non tiña ningunha obriga de amarche
ALBERICH II: nin a Revolución de triunfar qué Revolución triunfou a REVOLUCIÓN É UNHA LUNÁTICA ESPIDA TOCANDO O BANDONEÓN DA MEMORIA A REVOLUCIÓN DEVORA OS SEUS FILLOS
ALBERICH III: xa o sei
[mentres cantan a seguinte cantiga galego-portugesa, pola esquerda entra, como unha sombra e sempre en segundo plano, a REVOLUCIÓN-DEUSA FENICIA, espida e con bandoneón; toca nel, como acompañamento á cantiga, unha peza melancólica-melodía de tango; o fume cúbreo todo e o crepitar de chamas vaise facendo pouco a pouco enxordecedor]
ALBERICH I (canta): Amor, em que grave dia vos vi, / pois [a] que tam muit´a que eu servi, / ja mais nunca se quis doer de mi; / e pois me tod´este mal por vós vem, / mha senhor aja bem, pois est assi, / e vós ajades mal e nunca bem.
ALBERICH II (canta): Em grave dia que vos vi, amor, / pois a de que sempre foi servidor, / me fez e faz cada dia peior; / e pois ei por vós tal coita mortal, / faça Deus sempre bem a mha senhor, / e vós amor, ajades todo mal.
TODOS: Pois da máis fremosa de quantas som / [ja mais] nom pud´aver se coita nom, / e por vós viv´eu em tal perdiçom / que nunca dormem estes olhos meus, / mha senhor aja bem por tal razom, / e vós, amor, ajades mal de Deus.
[escuro]