El Lissitsky

Entre os libros que estou a ler últimamente está un monumental tomo cheo de láminas sobre a vida e obra de Lazar ('El') Lissitsky. O meu interese apaixonado pola Vangarda Soviética atopa as súas maiores lagoas precisamente na arquitectura, e anque fixera cadros (coma os seus Prouns ou a súa famosa 'Cuña vermella fendendo o círculo branco') e moito deseño gráfico, Lissitsky era ante todo un arquitecto (frustrado, iso sí; ao revés, Tatlin, tan coñecido polo proxecto da torre-homenaxe á Terceira Internacional era, pola contra, pintor por riba de todo). Con este libro e outra cousiña que saque de historia sobre o Constructivismo creo que ei quedar satisfeito por unha tempada.

[o volume, por certo, está tirado da biblioteca de Xornalismo, onde gardan moito deste material. A sombra de Margarita Ledo é alongada...]

Da man non das formas xeométricas e revolucionarias que disfruto, senón dos seus primeiros debuxos, que recenden fortemente á comunidade xudea asquenazí da Rusia Tsarista, lembro outro artista que foi o meu modelo durante moitos anos e brevemente mestre de Lazar na Bielorrusia dos primeiros anos 20: Marc Chagall. E non deixa de resultar paradoxal ver a evolución tan distinta dos dous xenios de entorno tan semellante (ámbolos dous xudeus de Vitebsk e artistas). Chagall, digo, era o meu modelo pola súa capacidade de xuntar unha obra ao tempo localísima (ese mundo lírico de xudeus violinistas e imaxería bíblica, espello da shetl que noutro medio pintou con palabras Isaac Bashevis Singer) e universal (o espresivo colorismo á fauve e os distintos ismos parisiéns polos que pasou o autor e que reflexan na súa obra). Chagall, como Kandinsky, escolleu o exilio e pechou na súa liña particular. Lissitsky seguiu comprometido coa revolución que lle ía cortando as ás á Vangarda pouquiño a pouco.

O de abaixo é dun libro de poemas de Mayakovsky que ilustrou o noso autor. Só unha imaxe que vos preste e vos abra o apetito diante da feliz maridaxe entre as artes, que había seguir na revista LEF.