De Gripatore

Non é que vos teña esquecidos, oh. Máis ben é que a gripe triunfa estes días sobre a miña feble resistencia, cunha implacábel labor de zapa e minas soterradas contra as torres da miña saúde. Na fase actual pasou o peor das dores de cabeza e da conxestión, e loito coa flema na gorxa e a total insensibilidade do nariz (o que inclúe na morte nasal a do senso do Gusto, o segundo efecto colateral que máis aborrezo da enfermidade).
Neste escenario, volto a rescatarvos un pequeno texto retórico que me encargaron para a editorial do nº 1 de 'Terra de Outes', que acaba de saír (e que malia o nome, é o segundo exemplar da revista). Igual que a gripe, tendo a detestar os encargos e as súas limitacións. Neste caso, o que me interesa suliñar non é a (dubidosa) calidade do texto, senón o estraño efecto de escrita automática que tiven durante a súa composición. Ese xeito polo que as imaxes e as ideas parecen fiarse soas e ordenar ás palabras en ríxidos renglóns militares, cun teclear ausente por parte do escritor ao que sorprende o texto final tanto coma se o fixese outra persoa...

Eis a Alba no mencer do día: a ledicia e o traballo común que forxaron este pequeno milagre, a delicada arquitectura dun novo exemplar da ‘Terra de Outes’ que novamente poñemos nas vosas mans, e ofrecemos á ollada e á reflexión dos nosos veciños. A mañá do astro-rei que quenceu os eidos e transmutou as raiolas do ouro dourado na máxica alquimia do gran, do trigo ou do millo florecente, logo moído e cocido en permuta de pan quente, tamén operou en nós, derretendo o xeo das ideas acumuladas, en rápidos regatos de ideas, auga cristalina que esvarou en tinta, papel abaixo, ata formar os meandros das letras que agora ledes, nesta caligrafía que nos tira do peito co orgullo doutro número máis, doutro adianto nesta Nave común de esforzos e de desexos. Ou Catedral de Verbas, dentro da cal habedes topar seguro o voso espazo e tema de interese, xa sexa nos labirintos da mitoloxía ou nos xardíns eruditos e rigorosamente cultivados da economía e da historia locais, como no delicado labor (tal as vidreiras) de luz sobrenatural que agochan os textos creativos e a literatura desta nosa terra sempre fértil en poetas, co ollar disposto cara ese Añón fundador que aínda respira nos libros e no busto inxel e impasíbel a carón da Casa do Concello. Os artigos de opinión disfrazan habilmente en bóvedas de crucería, co incisivo enxeño que agurgulla neles como metáfora incompleta dun ronsel de nervios de pedra e redes de tracería debullando un espazo de arcos oxivais. Qué mellor que a imaxe do templo para unha obra común e colectiva na que cada peza do quebracabezas se amosa imprescindíbel, o ton medido para o equilibrio da escala, a cor exacta que rime coa das páxinas que a arrodeen, onde a pedra dos sillares agocha mellor nas verbas desta nosa lingua que latexa e agarda iluminar ao pobo, como orgullosa menorah dourada, ou candeeiro, por outras mil primaveras máis...

Alba do mencer frío, o segundo exemplar chega a vós dende os linteis aterecidos da xiada constante: o nivoso do Calendario Republicano. Un ano novo agárdanos, no que esperamos levar adiante unha manchea de proxectos culturais e cívicos dos que vós, os nosos lectores, sodes artesáns e colaboradores imprescidíbeis. Na vosa axuda contamos para seguirmos adiante coa obra, e para que a semente gardada en pesadas tullas ou huchas de madeira nos tempos de inverno agrome nunha riqueza sen par, no tapiz a tecer a historia común na pescuda da felicidade e dun mellor coñecemento de nós mesmos e do noso entorno, nesta danza arredor de si na que coñecer o mellor de Outes é a clave e a chave que descifra o mellor de nós como galegos e como cidadáns da Cosmópole e da República Universal dos Homes.

O dito: con vós contamos. ‘Roubáronnos o sol’, dicía o poeta, e tal é o rapto que dura o tempo cifrado dos meses invernais. Mais o sol retorna, non só no globo radiante que escala ás mañás o Tremuzo con botas de sete leguas: o sol retorna, brillando, con cada gran de interese, esforzo e laboura colectiva que nos xunta nunha angueira e casa común na que todos sodes convidados a forxar o voso espazo e a tecer os vosos soños e inquedanzas cos nosos. Eiquí agardaremos por vós.