O carreiro de follas secas adiantábame no undécimo mes camiño da facultade de Filoloxía. O percorrido rubía pola rúa de Vista Alegre arriba, unha rúa única e peculiar dentro da cidade Compostelá, e cuxo devir espacial é xa para sempre parte da miña íntima psicoxeografía particular e intransferíbel.
Situada nas marxes, Vista Alegre defínese visualmente polo seu estatuto liminal: non é parte do casco vello, mais aínda conserva entre as feas e utilitarias moles da posmodernidade os edificios baixos con marcos de pedra en portas e xanelas, as tabernas populares dun arrabaldo e as cruces de pedra da Galiza xunto co esperpento semi-baleiro de granito do edificio da SGAE, afeando o que por outra banda é un espléndido parque e paseo público, a anterga Finca Simeón, coa súa casona de estilo colonial incluída. E un pouco por detrás da tramoia urbá, non a area de praia, senón os eidos: a masa agraria co seu exército de verzas erguidas que parecen avanzar decididas cara as xanelas dos pisos.
O final do breve percorrido que me levaba ás aulas incluía a man esquerda un ciberlocutorio no que debullaba as horas e a man dereita unha cristalería, xogo de espellos e pantallas a reflectirse, improvisados propíleos para a entrada cara o espazo que daba ao edificio universitario; entrada que tomaba a forma dunha rampa de cemento entre árbores e verde que desentoaban non pouco cos seus arredores inmediatos: o acceso á facultade era un oase de verdor e recollemento no seo do tecido urbano, e xeraba no camiñar esa paz transmundana e reflexiva tan característica das torres de marfín e dos campus universitarios ben coidados.
Sem comentários:
Enviar um comentário