¡Como caíches do ceo, Lucifer, fillo da mañá! Cortado fostes por terra, tí que debilitabas ás nacións. Tí que dicías no teu corazón: rubirei aos ceos; no alto, a carón das estrelas de Deus erguerei o meu trono, e no Monte do Testemuño sentarei, aos lados do norde; sobre as alturas das nubes subirei, e serei semellante ao Altísimo
Son ben coñecidos estes versículos do profeta Isaías. Tradicionalmente víñanse asociando ao 'Anxo Rebelde' que se erguera contra Deus. A moderna eséxese bíblica, pola contra, apunta a que se trata dun alegato contra o rei Nabucodonosor de Babilonia, o mesmo que conquistara o reino dos xudeus e destruíra o Templo, deportando despois á inteligentsia hebrea a carón dos ríos de Babilonia onde, segundo Bonnie M: "where we sat down / there we wept / as we remembered Zion".
Onte pola noite puidemos celebrar a caída de Fraga, a derrota do Señor Escuro sobre o Trono Escuro, nas terras galegas onde (dicían algúns autores clásicos) se extenden as sombras. Sombras máis lixeiras agora que o Monte Pío deixa de ser centro de aquelarres.
É curioso cómo ás veces sente un que se está a pasar da historia (vivida, con h minúscula) á Historia (conxelada, tallada en bronce ou granito e encadeada pola pata aos grosos tomos que enchen os estantes das bibliotecas). E onte foi un deses momentos en que mudou a face de Clío. O fraguismo é Historia. Nos derradeiros espasmos do cadáver, lembramos aqueles momentos en que nunca o creramos posíbel (e lembramos tamén toda unha vida, no caso das persoas novas coma min, que nunca coñeceu outro presidente da Xunta; sendo máis macabros, poderíamos ir un chisco máis para atrás, ata a dictadura da que este individuo foi ministro e co-torturador).
Mais como cantábamos onte, "¿De quén é a rúa agora"?. Varremos as telarañas do pasado. E acabamos co monstro da forma que había que facelo: vencéndoo nas urnas. O Dictador morreu tranquilo na cama. Pero a Fraga expulsámolo como un cancro do goberno no que nunca tiña que ter entrado.
Falando do vello e do empolvado, sería bo saber agora se a Pirámide/mausoleo do Porco (a mal chamada 'Cidade da Cultura), que xa queimou 300 millóns de Euros e do que se ven as faraónicas torres a medio facer no Monte Gaiás, vai a ser rematada. A miña proposta: emparedar nos seus muros a Fraga-Ramsés e ao seu Visir, Goebbels-Varela. Despois sementar os campos de sal.
Mais non sexamos rencorosos. Aos vencedores perténcelles exercer o dereito da magnanimidade. É día de festa. E onte, unha multitude bailaba, como nos tempos do glorioso movimento Asambleario da L.O.U. na Quintana, á luz das estrelas, e arredor da Árbore da Liberdade.
5 comentários:
Querido amigo: Onte foi um destes dias non que nom se sabe se chorar ou rir. Alguem o dia 19 dijo; nunca pensei que na caída do Tirano fosse a estar tam tristeiro. Onte fum cuns amigos até o alto do monte San Lois de Noia; ao baixar olhamos como desde a vila se tiravam foguetes de celebraçom... umha celebraçom que ao fim e ao cabo NOM é nossa senóm da outra cara da mesma moeda e daqueles que, para mal (por suposto) nunca luitaram pola total independência da nossa pátria.
En boa medida, estou dacordo co que me estás a contar. Se contemplas máis abaixo a entrada 'O afundimento', pódese ver que, como nacionalista de esquerdas, este resultado só pode causar satisfacción a medias, claro. Por iso, a 'estraña victoria'; non só por conseguida polos pelos, senón (adaptando o títuliño de Marc Bloch) polo gusto agridoce que, dende fai moitos anos, sempre me deixan as convocatorias electorais.
E contodo, é un día de celebración que se acabase co Fraguismo. Se o queres ver dende unha óptica, debería ser a nosa Revolución de Febreiro. É a fin da Autocracia e do Tsar Malvado. Agora tócanos traballar para Outubro.
QUERIDO E ADMIRADO SENESCHAL, a épica dos gloriosos estudantes de antano acaba directamente con Cohn Bendit no parlamento europeo e como torres máis altas caeron a saber que será de moitos poetas da revolución exaltados no abril, hoxe, da súa xuventude. Algúns regresamos sempre coas fogueiras fumeantes e sabemos que a fase anal - en política e en estructura cultural - é efectivamente o tempo da vinculación afectiva cun movemento que se lexitima mediante un discurso vertical. The rest is silence ou como dicía o glorioso Friedrich (pasaxeiro dunha Europa que era como a de Walter Benjamin un estado de ánimo): para atacar a un inimigo espero estar só para facelo e espero a que ese inimigo sexa un verdadeiro reto (de aí que lamente algunhas facilidades poselectorales que non podo menos que compartir que non demostran un grande valor fóra da adhesión ás causas populares que todo o mundo defende aínda que non lle importe comer de todas as mesas), penso que obrar xustamente en non dar en público ningún paso que non me comprometa.
Sei que, a diferenza dun servidor (unha das poucas cousas que nos separan) te sintes especialmente feliz no convivio en torno á ola da camaradaxe. Pero algún día debemos abandonar os lugares do obvio.
Non pretendo ofender e sabes que hai poucas persoas ás que me sinta tan unido, por tanto toma esta mínima crítica como a prolongación amorosa - sempre desde a heterosexualidade estricta - das nosas conversas, mon semblable, mon frère.
ARA VOS PREC PER AQUELHA VALOR...
Estimado Sir Gawain, o do Pentáculo no Escudo,
ben sabedes que vos admiro e respeto (aiss, que nos estamos poñendo estupendos). Respeto e compresión que se extende, obviamente ás poucas (escasas) diferencias que, como é natural, temos sobre certos temas.
A épica dos estudantes de antano pode rematar en calquera lado. Iso só o tempo e a honestidade persoal pode dicilo. ¿Que se apoian ás veces causas demagóxicas e se acepta colaborar en movementos que deixan que desexar? Sen dúbida. Pero eu (que non me considero unha persoa excesivamente activa) sí teño a necesidade de agarrarme e loitar co que veña a man, e se no mundo posmoderno xa fican lonxes as labaradas daquel Outubro ou do Berlín Espartaquista, o movimento asambleario (como o 'Nunca Máis', a caída do fraguismo...) proporcionan pequenas ocasións para a esperanza (aínda sendo consciente de que é enganosa. Mais nunha persoa que rexeitou o mel velenoso das relixións, algún opiáceo tiña que aparecer. E os clásicos consolan, pero non o suficiente...).
Sei que teño fama, con razón, de rancio, anque dubido que as persoas de fora do grupo compartisen esa opinión. Éche o que teñen as identidades confusas. E podo ser algo demagóxico ás veces, pero non moitas, creo.
Canto á túa postura ética de non-atacar aos caídos, é perfeitamente defendible. Certamente hai obxetivos máis doados que outros. Agora, pola miña parte, sabes que antes da caída non me cortaba en dicirlle ao Excelentísimo ex-reitor algunha que outra cousa. E a outros que non caeron, igual.
Ai, a ola de camaradaxe...
Unha aperta, cabaleiriño. O dito, que voçé nunca ofende, diga o que diga. Coidado coas señoriñas que veñen ata a colcha da cama, que despois enfádase o cabaleiro verde.
NON HAI EN REALIDADE DIFERENZA, só unha mínima puntualización que non é excusa para que non manifeste aquí onde corresponde e canda ti que me sumo á túa celebración pola caída do fraguismo. Pero agora, a outra cousa. Que as bandeiras gloriosas non embafen os obxectivos do socialismo. Ollo, sei que con isto último has estar máis que dacordo! (Bicos tamén para a raíña Xinebra, lamentablemente será o cabaleiro da carreta o que cha rescate. Pero somos moitos os que defendemos a túa valía como parella á súa.)
Enviar um comentário