¿Porqué o Senescal Kay?

Sir Kay era o medio irmán de el-rei Arturo. Nas lendas galesas do Mabinogion dise del que "Kay tiña esta peculiaridade, que aguantaba nove días e nove noites baixo a auga, e que podía pasar nove días e nove noites sen durmir. As feridas da súa espada non as podía sandar médico algún. Moi sutil era Kay. Cando lle pracía, podía tornar tan alto como a meirande das árbores do bosque. E tiña outra peculidaridade: tan grande era a calor da súa natureza que cando máis chovía, calquera cousa que levaba quedaba seca unha palma por arriba e outra por debaixo da súa man; e cando os seus compañeiros tiñan frío, era para eles como combustible para acender o seu lume".
Na Mort d´Arthur, Kay acude a un torneo, esquecendo a súa espada (ou crébaselle noutras versións). Manda ao xoven Arturo na pescuda dunha, é entón cando éste arrica a famosa Excalibur da pedra en que estaba presa. Proclamado Rei, nomea a Kay o seu Senescal.

No restante da historia, Sir Kay é unha personaxe secundaria; o vello cabaleiro soe amosarse prepotente e patrocinador cos cabaleiros noveis. No romanceiro aparece parodiado como necio e fanfarrón.
Este mote puxéronmo os meus compañeiros, os 'poetas comparatistas' da Facultade Compostelá. Despois de todo, son o máis vello, e divírtenme os discursos sentenciosos e facer valer a miña auctoritas. Doutra banda, como aficionado teatral, sempre me gustou que me vestisen con roupas alleas, ou sexa que me quedo co tituliño de marras.
Unha de cal e unha de area: a nosa corte comparatista quitoulle ferro ás asociacións máis negativas do personaxe, insertando outro elemento de espello/comparación/metáfora: Horkheimer, o máis vellote dos filósofos da Escola de Frankfurt.
Abrumádesme, caros...
A ver se me poño a teorizar, logo. A eclipse da Razón e O Estado Autoritario quédanme grandes de máis, pero farase o que se poda.
Hoxe agardemos que a dialéctica negativa nos saia ao dereito unha vez, e consigamos botar ao Fragasaurio.
Sexa a que sexa, plaxiaremos a Biblia, como sempre -Lamentacións de Xeremías ou poemas á liberación de Israel-.

Caeu, caeu Babilonia a grande

e tornouse en morada

de demos,

acubillo de todo espírito impuro,

refuxio de toda ave inmunda e odiosa

Ça irá - ou non...