Joan Miró

O meu idilio co arte abstracto ven de lonxe*. Lembro a primeira vez que me enfrontei en serio cunha peza non figurativa: tratábase dunha versión en branco e negro da primeira acuarela abstracta, de Wassily Kandinsky. Malia o rexeitamento inicial, o que me fascinou da peza foi, quizaves, o reto intelectual de comprendela. Deu comezo entón a caza de libros e láminas de arte, incluído o tratado "Do Espiritual na Arte" e o libro de Taschen adicado ao pintor ruso. E conseguino: fiquei prendado del ata o día de hoxe (época na que segue sendo, discutíbelmente, o meu pintor favorito), mais ao tempo abríronseme as amplas portas da Abstracción: o Suprematismo bolchevique de Malévich, as formas puras e ascéticas do movemento De Stijl, as poéticas 'action paintings' de Pollock e o Expresionismo Abstracto, ou as bandas monócromas de Rothko...

Na época en que estaba no Instituto escribira un pequeno artigo na revista Casa da Gramática de afán proselitista e intitulado un tanto arrogantemente "Como entender un cadro abstrato". Despois dunha breve introducción da Vangarda pasaba a falar das 3 figuras que máis me chistaban daquela: Kandinsky, Malévich e Miró. Non estivo exento de anecdotario o artigo ese: sen que eu o soubera, os maquetistas tiveron a ben sorprenderme con tres dibuxos a cor que o complementaban perfectamente: a 'Impresión número 5', a 'Composición Suprematista' e a 'Libeliña de élitros vermellos perseguindo a unha serpe que se desliza en espiral cara un cometa'. Tamén foi o comezo dunha cómica discusión (clásico retorno á lea entre críticos e artistas) cun pintor, amigo dun amigo, que discrepaba das cousas que dixera.

O artigo, como podedes supoñer, non era gran cousa, mais un sempre lle retén ese cariño que se lle ten aos fillos, por deformes e malos que saian. Por iso vos castigarei hoxe, alén de coa imaxe, cos lugares comúns que trazara para divulgar a pintura de Miró...

 















-Miró: É o principal surrealista abstracto. Os seus cadros son deliciosamente coloristas e de cores vivas (vermellos, marelos, azuis) cubertos de extrañas formas (como estrelas, lúas...) que proveñen da realidade pero repartidas ó chou e sen un aparente sentido.

Miró, catalán, mete nos seus cadros a luz mediterránea. Como surrealista, gústalle reflectir nas súas obras o subconsciente, o mundo dos soños e alucinacións, todo o máxico e o absurdo. Para conseguir isto válese do automatismo psíquico: colócase diante do lenzo e pinta o primeiro que se lle ven á mente, sen planealo. Para iso, recoñecían os seus compañeiros pintores, tiña unha habilidade prodixiosa. Miró deulle ó Surrealismo un sentido humorista e "infantil" de fantasía, cos seus signos, animais, cores e formas. Todo é froito da súa grande imaxinación, e dá lugar á creación do universo persoal de Miró, reflectido nos seus cadros. En definitiva, ábrenos a porta a un mundo cheo de grande simbolismo, "poético e colorista".

*En realidade, o meu primeiro contacto co arte abstracto pode retrotraerse algo máis, a unha carpeta con dibuxos de Mondrian que levaba a clases de Inglés con 7 anos, ou á entrada na Crónica da Humanidade adicada á 'Outra Revolución Rusa", na que aparecían as formas flotantes do Suprematismo...

Salt Lake City - Jean Baudrillard

Na liña da pequena homenaxe que fai uns días insertábamos co gallo da morte do intelectual francés, hoxe podedes ler esta traducción dun anaquiño do seu libro 'America', unha peza curiosa, mistura de postais hilarantes e poéticas observacións sobre a que Baudrillard chama a 'única cultura primitiva que queda - a nosa".

SALT LAKE CITY

Pomposa xeometría Mormona. Marbre por todos lados: funeral, inmaculado (no Capitolio, no órgano do Centro de Visitas). E nembargantes, tamén unha modernidade Los-Angélica (con tódolos chirimbolos necesarios para crear un confort minimalista e extraterrestre). A cúpula coroada con Cristo (tódolos Cristos eiquí están copiados de Thorwaldsen e parécense a Bjorn Borg) parece sacada de Encontros na Terceira Fase: relixión como efectos especiais. De feito, toda a cidade ten a transparencia e a antinatural e alieníxena limpeza dunha cousa do Espazo Exterior. Unha abstracción simétrica, luminosa, todopoderosa. En cada encrucillada na zona do Tabernáculo -todo rosas e marbre, e marketing evanxélico- canta un reloxo de cuco electrónico: tal obsesión Puritana é sorprendente baixo esta calor, no corazón do deserto, a carón dun lago de chumbo, as súas augas tamén hiperreais pola pura densidade do sal. E máis alá do lago, o Gran Deserto do Lago Salgado, onde tiveron que inventar a velocidade de coches modelo para enfrontarse á absoluta horizontalidade... Mais a cidade en sí mesma é como unha xoia, co seu aire puro e a inmersión en vistas urbás máis sorprendentes que as de Los Angeles. Qué brillantez máis chocante, qué veracidade máis moderna amosan estes Mormóns, estes banqueiros ricos, músicos, xenealoxistas internacionais, polígamos (o Empire State de New York ten algo deste mesmo Puritanismo funerario elevado á enésima potencia). É o orgullo capitalista e transexual deste pobo de mutantes o que lle da á cidade a súa maxia, igual e oposta á de Las Vegas, a gran prostituta do outro lado do deserto.

O Komkitch noso de cada día dánolo hoxe...

Para os habituais desta casa xa é ben coñecida a súa tortuosa afición non só á ideoloxía marxista, senón á súa estética.
Rematada a biografía anecdótica de Simon Sebag Montefiore sobre a Corte do Tsar Vermello (teño outra entrada na recámara sobre os escritores tirada dela que gardarei para máis adiante...), estou pensando agora en botar man a unha de tres opcións: as memorias e cartas de Felix Edmundovich Dzerzhinsky ('Felix de Ferro', o heroe revolucionario incorruptíbel e primeiro encargado da Cheka), os 'Arabescos Filosóficos' de Nikolai Bukharin, o fillo predilecto do Partido, ou a presunta novela deste último que, segundo as miñas fontes, acaba de saír en castelán (Editorial Pre-textos).
Despois están os libros a sacar da biblioteca universitaria. Lembro de pasada unha voluminosa historia da Terceira Internacional que teñen no fondo de Historia (o malo é que está en francés), e debería comprobar se teñen algunha peza do bolchevique heterodoxo e proletkulteiro Alexandr Bogdanov (autor da novela comunista de ciencia ficción Estrela Vermella e de investigacións sobre Cultura e Marxismo e sobre a disciplina por el creada da Tectoloxía, unha importante precursora da Cibernética).
Nembargantes, a miña lista da compra inclúe algo máis que ranciadas (tamén estaría ben pillar un libro de Babha ou o 'Death of a discipline' de Gayatri Chakravorty Spivak), e como teño que alternar o meu tempo entre as distintas aficións, o máis probable é que me dedique a outras lecturas durante os próximos días.
Non me esquezo de engadir o necesario elemento de Kitch Socialista (ou Comunista), que hoxe transmuta en forma oriental, para os fans da alteridade. O seguinte é un cartaz do Partido Comunista de Bangladesh, conmemorando o 50 aniversario do movemento Tebhaga, unha exitosa campaña de axitación que desenrolou o Partido no que daquela aínda era Bengala co obxeto de limitar o poder dos terratenentes.
Outro día, outra cousa.

Saúde!

[addendum: a día de escribir esta nota -26 de xaneiro do 2018- lamento que o devalar das ondas virtuais fixo desaparecer a imaxe que mencionaba]

Koba, Mandelstam, Pasternak

A ilusión do desxelo veuse confirmada cando Yagoda se presentou na casa de Stalin e recitou un poema de Osip Mandelstam que, do mesmo xeito que a súa amiga, a fermosa poetisa de Leningrado Anna Ajmátova, escribía versos dunha claridade emocional abraiante e que seguen brillando no medio desa penumbra da humanidade como destellos de sinceira honradez. Naturalmente, a ámbolos dous custáballes adaptarse á mediocridade soviética.

Yagoda pagou a Mandelstam co irónico cumprido de aprenderse de momeoria o seu poema, dezaséis versos nos que Stalin era condenado e convertido en obxeto de escarnio, chamándoselle bigotudo "rupestre morador do Kremlin" e "matador de labregos", cuxos "grosos dedos" eran tan "aceitosos coma vermes". O poeta Demian Bedni queixáraselle a Mandelstam de que Stalin deixaba a pegada graxenta dos seus dedos nos libros que constantemente lle pedía emprestados. Os demais dirixentes eran "unha banda de xefazos de finos pezcozos", verso que escribiu Mandelstam ao darse conta de que o pescozo de Molotov sobresalía do da súa guerrera e do pequena que tiña a cabeza. Stalin sentiuse ofendido, malia comprender o valor do poeta. Daí a despiadade orde enviada a Yagoda, que parecía referida a unha porcelana de gran valor: "Debe ser conservado, pero aillado".

A noite do 16 ao 17 de Maio, Mandelstam foi detido e condenado a tres anos de desterro. Namentras, os amigos do poeta correron a pedirlle axuda aos mecenas que tiñan entre os xerarcas bolcheviques. A súa muller, Nadezhda, e o poeta Boris Pasternak apelaron a Bujarin en Izvestiya, mentres que Ajmátova foi recibida por Yenukidze. Bujarin escribiulle unha carta a Stalin dicindo que Mandelstam era un "poeta de primeira clase... anque non demasiado normal... PS. Boris Pasternak quedou absolutamente estupefacto pola detención de Mandelstam e de que ninguén saiba ren". Un detalle sumamente revelador é que Bujarin lle lembraba a Stalin que "os poetas sempre teñen razón, a historia está da súa parte".

-¿Quen autorizou a detención de Mandelstam? -exclamou Stalin-. ¡Que vergoña!

No mes de Xullo, consciente de que a nova da interese amosada no asunto ía a propagarse coma as ondas na superficie dunha lagoa ante a proximidade do congreso de escritores, Stalin chamou por teléfono a Pasternak. As chamadas que lle facía aos escritores tiñan xa o seu propio ritual. Poskrebishev telefoneaba primeiro para avisar ao destinatario da chamada de que o camarada Stalin quería falar con el: debía agardar. Cando se produciu a chamada, Pasternak atopábase no piso colectivo que ocupaba e díxolle a Stalin que non o daba escoitado ben, porque no pasillo había uns nenos berrando.

-O caso de Mandelstam estáse a revisar Todo vai ir ben -dixo Stalin, antes de engadir-: Se eu fose un poeta e un compañeiro meu tivera problemas, faría calquera cousa por axudalo. -Pasternak tentou, como é natural, definir o seu concepto de amizade, pero o primeiro secretario interrumpiuno-:

Pero é un xenio, non?

-Iso non é o que importa.

-Entón, que é o que importa?

Pasternak, que se sentía fascinado por Stalin, dixo que desexaba entrevistarse con el e latricar un pouco.

-Sobre qué? -preguntoulle este.

-Sobre a vida e amorte -respostou o poeta.

Stalin, cheo de perplexidade, colgou. En calquer caso, a conversa máis significativa tivo lugar máis adiante, cando Pasternak tentou convencer a Poskrebishev que o puxera outra vez en comunicación. O asistente negouse a facelo. O poeta preguntoulle entón se podía repetir o que falaran. A resposta foi un sí contundente.

Stalin gabábase de ser un gran entendido: "Indubidábelmente trátase dun gran talento" dicía nunha carta a propósito doutro escritor. "É sumamente caprichoso, pero así son as persoas que posúen un don especial. ¡Que escriba o que queira e cando queira!".

A extravagancia de Pasternak pode que lle salvase a vida, pois máis tarde, cando se propuxo a súa detención, parece que Stalin retrucou:

-A ese deixádeo en paz. Se está nas nubes!

Lei

Indoeuropeística - O Oso

A palabra para "oso" ten tamén algúns problemas. Soe dicirse que en Indoeuropeo era *rkþos. Mais históricamente, este termo falta en moitas das súas línguas. Os seus principais testemuños son sánscrito ŕksas, armenio arj, grego άρκτος, albanés ari, irlandés art e latín ursus, de onde deriva o noso oso. Malia que a palabra está ausente en moitos e importantes grupos coma o xermánico, o báltico e o eslavo, non pode poñerse en dúbida a súa ascendencia indoeuropea ao estar testemuñada en ámbolos dous estremos -oriental e occidental- do conxunto das línguas indoeuropeas. A explicación da súa ausencia en tales línguas debe buscar noutros eidos. Tamén entre os indoeuropeos era o oso un animal sagrado, totémico, e a súa figura inspiraba respecto e temor, ate o punto de que se evitaría pronunciar o seu nome. Este tipo de comportamento énos coñecido noutros ámbitos relixiosos e culturais. Os xudeos, por exemplo, evitaban pronunciá-lo nome do seu deus, que remataron por sustuír por unha perífrase: Yaveh, "o que é". O carácter sacro do oso entro os indoeuropeos conservouse ate épocas históricas nalgúns pobos. Entre os celtas da Galia existía unha deusa "osa" da que deixou testemuño unha inscripción latina Deae Artioni "á deusa osa". Entón, entre os indoeuropeos existiu a tendencia a evitá-lo nome do oso. E coñecemos incluso a perífrase -ou mellor, unha das perífrases. coa que se sustituía: consistía nunha palabra composta, que entre os indoeuropeos eran abondosas, co significado de "comedor de mel". En sánscrito conservouse tanto o nome xa citado como o da perífrase: madhvád. Entre os eslavos, a tendencia a evitá-lo nome do animal debeu de tornar en completa proibición, de tal xeito que o nome se perdeu e só ficou a perífrase: medu-edб, "o comedor de mel". Por razóns similares debeu de ser sustituída a vella palabra indoeuropea para oso nas línguas xermánicas, onde o inglés bear e o alemán Bär derivan dun mesmo adxetivo indoeuropeo de cor, *bheros "castaño, pardo", qu se aplicaba a diversos animais con esta cor no pelello. Pola contra, o nome indoeuropeo de oso atópase no vasco hartz "oso", malia que o vasco, como é ben sabido, non é unha língua indoeuropea. Do mesmo xeito atopámolo como nome propio de persoa -Harsus- na Aquitania prerromana que, segundo sabemos hoxe, estaba poboada polos antergos dos vascos e que falaban unha lingua que podemos chamar sinxelamente vasco antigo. No vasco debeu de entrar esta palabra coma préstamo das linguas celtas polas que estaba rodeado tanto nas Galias como en Hispania.

Žižek en Compostela

Sochantre, gosto máis de ouvirche ca de fornicar
Álvaro Cunqueiro

O venres pasado, o furacán Žižek boureaba por Compostela. Podedes topar crónicas do suceso na edición dixital do País e na páxina do Consello da Cultura Galega. Eiquí, pola contra, imos tan só a darlle unha lixeira volta ás ideas, pensamentos, sensacións que o Filósofo-Espectáculo xerou en FraVernero, un dos moitos asistentes ao acto.
O primeiro, confirmar que o esloveno é todo un showman de pes a cabeza, como predicían os videos en rede das súas conferencias. Hiperactivo, suoroso, parecía que acababa de chantarse doce doses de adrenalina nas veas; as ideas escapaban como balas de metralleta ou chispas de cortocircuito, encendendo ao público cunha habilidosa mestura de cultura pop, psicoanálise lacaniá e marxismo vulgaris. Alomenos comigo a súa estratexia de seducción funciona (non será alleo a isto, nembargantes, que a malia os meus denodados esforzos por converterme nunha persoa normal, a mostra de intelixencia estrema excítame do mesmo xeito que a proximidade dunha muller de beleza evidente).
Parte dese carácter espectacular é a que lle leva, supoño, a buscar escaparse continuamente do guión: o texto proposto como tal, que nos colgaran días antes na páxina do Consello foi, por suposto, obviado na súa case totalidade. Unha danza frenética levounos por moitos dos exempla que ilustran sobretodo o seu 'Repetir Lenin', cousa que podía comprobar doadamente calquera que tivese a súa lectura fresca (ou a falla diso, que tivese o libro a mán).
Chamaba tamén a atención o seu forte carácter agonal: boa parte da charla (e do coloquio) incluía unha intensa loita cara a cara coa maior parte dos intelectuais (pos)modernos, incluídos amigos seus. O exemplo emblemático incluiu unha crítica feminista á que ao aparecer puxera a caer dun burro nos seus primeiros traballos e coa que pasou pola situación embarazosa de pedirlle desculpas. Os ataques variaban da benevolente discrepancia (cun Badiou, por exemplo) a unha maior dureza (Hardt e Negri, aos que veu a definir indirectamente coma 'atrapados no pozo cenagoso do pensamento feble e do mesianismo infantil 'a revolución ás portas') ata a descalificación máxima, que se reservou para Emmanuel Lévinas, cuxa ética era equiparada ao 'mal absoluto', ou alomenos, a un proxecto contra o que Slavoj se posicionaba á contra con unllas e dentes.
Un detalle menor que pasou desapercibido, mais que escureceu en boa parte unha das imaxes coas que fedellou o señor Žižek é, ao meu ver, as súas verbas arredor do 'veciño' a coñecer, legado da tradición Xudeo-Cristiá e nó fulcral en debates do Outro. O chiste que se perdía é que a palabra sae dunha expresión feita na Biblia inglesa, que traduce o que nos pasamos por 'Ama ao teu irmán' por 'Love thy neighbour'. Non foi o único problema de traducción, sendo o outro a chapuceira cabina que montaron para a ídem espontánea, coa voz do esforzado homiño escoitándose en toda a sala, sen cascos, case ao mesmo nivel que a do Filósofo. Un eco molesto (e non falamos de Umberto...), o cal sería tamén un xeito breve, en 3 palabras, de definir toda a conferencia do esloveno. Un eco molesto para os defensores da Democracia Liberal, e do pensamento Feble.
Pra rematar, fica aledarse por conseguir levar a Žižek a unha posición algo máis clara e menos contradictoria no que ás súas ideas (e ideais) políticos se refire, xa que tende a ser esquivo como unha anguía ao respeito: provocadores títulos retromarxistas dos seus libros, e coqueteos con imaxes do Stalinismo e cos conceptos do Hismat-Diamat que non esconden unha posición tremendamente crítica co Socialismo Real e coa imposibilidade de repetir algunhas das prácticas do seu legado (algo que tamén se podía sacar da explicación final do título 'Repetir Lenin' no libro homónimo). En definitiva: “Pode que sexa mago”, ironizou o pensador, “pero non teño sombreiro nin coello que sacar del. Fico sendo un marxista no sentido de que o capitalismo global, hoxe por hoxe, aínda ten unhas tensións antagónicas no seu interior e a día de hoxe non foi capaz de resolvelas”.
Mentres seguimos agardando polo Mesías (Benjaminián) e confiamos na estratexia das favelas e do comandante Chávez, déixovos coa imaxe do documental-película que fixo e que me tarda ver.

Coma Lobos - Carlos Casares

Atendendo ao convite de Marcos, decidimos incluír hoxe como pequena homenaxe a Carlos Casares, finado fai 5 anos, o seu relato 'Coma Lobos', parte do libro 'Vento Ferido', no seu día unha das mostras máis interesantes da Nova Narrativa Galega.

Fai 5 anos asistíamos ao homenaxe na Igrexa de Bonaval. Hoxe, moitas bitácoras galegas acenden outro facho e pezas de música polo Limao tristemente partido.

Agora pasóu xa e non hai paragüeiro que o arranxe i é millor calar por si acaso, por si volven e te untan e che dín veña vostede connosco, que cho poden decir, e te levan, que te poden levar e métente alí naquil cuartiño e pregúntanche ¿ónde estaba vostede o sábado ás dúas da mañá?, eso por che preguntar algo, e ti non sabes qué decir e sóltanche un viaxe i aguantas porque inda que non queiras, aguantas, Eduardo, aguantas ou te perdes, aguantas como aguantan todos, anque despois os amigos che digan que ti non tes o que ten que ter un home porque si mo fan a min mórdolles o corazón, que todo o mundo é moi valente, todo o mundo, pero xa se víu que cando entraron na taberna e preguntaron polo Roxo, ninguén se atrevéu a defendelo i eso que todos eran amigos dil, pero cando lle dixeron Roxo, veña vostede connosco, ninguén protestóu. I agora o Roxo está podrecendo i o mal foi dil que morréu por se meter onde non debía, que o tiñamos ben avisado, que lle tiñamos ben dito mira, Roxo, que vas acabar mal, mira que vas por mal camiño, pero il era testarudo e non fixo caso, porque volta que todos os homes somos iguales e que temos dereitos, home sí, eso sabémolo todos, me cago na puta, tamén o sei eu, pero non se pode falar, que non, home, que non se pode i hai que aguantar e deixar os dereitos i as valentías a unha beira e si mexan por ti, deixa que mexen, que pró que han levar... E de nada che val que vaias alí e lle digas aiquí estóu eu que son irmau do Roxo e veño a lles preguntar qué fixeron do meu irmau, que lle como o figado ó desgraciado que fose, que non che val de nada e vanche decir que eles non saben, que alá o xuez i ó millor cóllente e mañá apareces ti tamén tirado nunha cuneta. I ó que te azuce e che diga que non eres home, que non eres merecente de ser irmau do Roxo, dille que cale, que a vida é así i o que manda, manda i o que non, non manda nada, dígocho eu, Eduardo, dígoche de corazón que a ti non te nomearon pra nada, pra nada, Eduardo, pra nada, porque o meu fillo é testigo de que soilo lle dixeron ten que vir connosco pra arranxar un asunto i o teu irmau díxolles que non iba, que il estaba bebendo e que non tiña ningún asunto que arranxar fora de alí i entón iles sacaron as pistolas e xa non falaron máis i o Roxo miróu prós compañeiros e preguntóulles ¿e que xa non hai homes? e iles calaron coma mortos pois outra cousa non se podía facer si non querían morrer todos alí e naquil intre chegou a Sara e díxolles ¿ónde levan ó meu home?, pero non lle contestaron nada, que eu penso que iles iban cocidos, que o Roxo era moito home e tiñan medo de que se lles repuxera. Mandárono subir á camioneta blanca e marcaron con il cara o monte do Sarnadoiro. O demáis xa o sabes ti. Aparecéu morto dun tiro na cabeza. Agora xa pasóu. I é millor calar. Tamén calóu o médico cando lle levaron ó fillo. Sonche cousas da vida e dos homes, que somos lobos unhos prós outros, coma lobos, Eduardo, dígocho eu, coma lobos.

A Morte de Baudrillard non tivo lugar

Mais lamentábelmente, é certa (alomenos, na implicatura física; como sempre nestas ocasións, fican os seus libros). E non deixamos de sentir como tremenda perda e golpe tenebroso que un pensador tan lúcido nos deixe orfos, sumándose á Santa Compaña dos Finados Postestructuralistas-Postmodernos.
Deixamos na súa memoria unha coroa de espellos fumegantes e unhas verbas extraídas do seu artigo 'Pensamento radical'. Máis adiante recibirá maior espazo e reflexión dos que caben nas fórmulas dun obituario.

"A crenza na verdade é parte das formas elementais da vida relixiosa. É unha debilidade do entendemento, do sentido común. Ao mesmo tempo, é o derradeiro bastión dos defensores da moralidade, dos apóstolos da legalidade do real e do racional, segundo os cales o principio da realidade non pode ser cuestionado. Afortunadamente, ninguén, nen sequera os que o ensinan, viven dacordo con este principio, e iso por unha boa razón: ninguén cre de verdade no real. Tampouco cren nas evidencias da vida real. Sería demasiado triste".

Paul Klee - Morte e Lume

Alberich III

1.-GALERIE DES GLACES

[luxoso salón envolto en brétema; apenas visibles molduras, candelabros, estatuas...; no centro da composición, fortemente iluminado por unha luz branca, érguese ALBERICH III, escoltado a dereita e esquerda por sendos espellos barrocos de tamaño desmesurado e dubidoso gusto, nos que se ve reflectido]

ALBERICH III: eu son Alberich TERCEIRO “o das cousas que serán” rei dos Albas Alberich o negro Alberich da noite rei dos nibelungos anano espírito da noite irmán de Mime pai de Hagen maldicente do amor creador do anel ideador do Tarnhelm co que me convertera en serpe e en sapo moro no corazón do solo na catedral da terra no imperio plutónico no meu fogar castigo os meus servos HELF´ ICH EUCH LAHMEN? - o pobo triste de escravos DER NIBLUNGEN NÄCHT´GES HEER - que súa e traballa na escuridade de Nibelheim ¡¡cavade galerías furade tuneis pasadizos mazmorras raspade-lamede na mollada e dura pedra!! por séculos construían a Metrópole subterránea roubáronlle a TERRA NEGRA NAI os seus tesouros que amorearon aos meus pés baixo a tépeda luz das forxas as máquinas da Metrópole subterránea forxaban flores de ferro armas de morte a espada Tyrfing o anel Draupnir o colar Brisingamen LIBRE CORRÍA A RIQUEZA COMO UN RÍO aos meus pés baixo a tépeda luz das forxas as máquinas da Metrópole subterránea dedos torres lanzas que se erguen e feren ás bóvedas soterradas sen luz onde o nocturno tropel dos Nibelungos raza escrava se multiplica como moscas danme escravos fillos de escravos netos de escravos toda a raza que para min súa e traballa na escuridade de Nibelheim...
Voltan outra vez máis como mulas de carga asfixiándose baixo o peso das xoias do ouro da prata amorean DORT ZU HAUF /SCHICHTET DEN HORT! mais desta vez será distinto xa que estou farto do corazón do solo da catedral de terra do imperio plutónico do meu fogar e ata do castigo aos meus servos érgome e canto sobre min mesmo:

OS QUE DURMIMOS
SOBRE LEITOS DE MARFÍN,
RECOSTÁMONOS EN DIVÁNS
COMEMOS CARNEIROS DO RABAÑO
E CUXOS DO ESTABLO
OS QUE CANTAMOS A BERROS
AO SON DA ARPA
E NOS INVENTAMOS, COMO DAVID
INSTRUMENTOS DE MÚSICA;
OS QUE BEBEMOS O VIÑO EN ÁNFORAS
E NOS UNXIMOS CO PERFUME MÁIS FINO,
POR ISO AGORA IREMOS DESTERRADOS
Á CABEZA DOS CAUTIVOS
E CESARÁ O XÚBILO DOS SIBARITAS

érgome a toda présa e antes de que os servos poidan reaccionar escapo a correr túnel arriba na ardente escuridade greto os meus pés descalzos coas rochas afiadas coma coitelos o sangue flúe docemente sobre o seixo as micas os esquistos os basaltos vago por horas -o tempo fluía como un río- sen rumbo co eco das voces dos meus escravos diluíndose como unha música de fondo cada vez máis lonxana atopo unha fenda unha luz cegadora e ferinte como nunca vira igual ascendo repto por ela saio do útero e volto despois de mil anos á superficie da terra e ao pobo dos homes...

[no interludio narrativo o Autor, para relaxarse, plántase por uns minutos diante da televisión -“Worship!” cried the clown, “I´m a T.V. making bandsmen go clockwork”- onde asiste estupefacto a un “western” mexicano lonxanamente reminiscente a “Que viva México” con Bud Spencer, Terence Hill e o actor de “Tuco” en “O Bo, o Feo e o Malo”. Tuco fai desta de “Kakopoulos”, e atado polos outros dous, permítese un excurso lírico sobre a súa ascendencia grega: “o meu avó era grego, como Sófocles, como Platón, como Ulises –e como Ulises, viaxou moito”. A cultura clásica aínda serve, logo, para facer guións. Noutras cadeas tertulianos teatrais recrean os temas “voyeurs” e a “literatura do ouriñal” do teatro e dos novelóns naturalistas. Cavilando despois o Autor na posibilidade de insertar nunha (imposible) representación teatral este pequeno excurso, fago que Alberich III se coloque por riba unha máscara do Autor ou, na súa falla, do teatro clásico, con pitillo nos falsos beizos e copa de whisky na man; un televexo posto en escea pode emitir varias imaxes para que as vaia comentando ao seu gusto]

ALBERICH III-AUTOR: A súa paixón por retornar cos humanos e buscar o verdadeiro amor que só se dá entre libres arricara a Alberich das covas / da escuridade / do reino tenebroso mais aínda tardou un tempo en acostumarse á natureza e aos raios ferintes do sol a nova vida florecía fortaleceuno e fíxoo sentir máis novo máis forte púxose por meta a Cidade da Pedra e cara alí encamiñou os seus pasos entrando nela como un Conquistador que retorna mais que o único tesouro que trae de volta das súas viaxes é el mesmo nela viviu aprendeu sorprendeuse creu e loitou por causas que cría nobres namorouse quereu e non foi querido perdeu ilusións / esperanzas ardeu e consumiuse no Lume Amargo das cinzas sempre amargas sairía un novo Alberich O ICH TROPF! ICH TRÄUMENDER THOR! WIE DUMM TRAUT´ICH DEM DIEBISCHEN TRUG! FURCHTBARE RACHE RÄCHE DEN FEHL! (quítase a máscara de Autor) voltei para o meu piso xa non contemplaba os bicos obscenos que lanzaban as lampreas dende as súas gaiolas da Rúa da Tristeza deixei de buscar ás doncelas do Rhin deixei a facultade mediocre que só salvaban as ringleiras de libros abandonados que ninguén le pero entre as que é agradable pasear refuxieime no piso Napoleón engulía reinos e testas coroadas HEGEL PERCORRÍA AS RÚAS DA CIDADE ARDENTE E SAQUEADA COA FENOMENOLOXÍA DO ESPÍRITO NOS PETOS MENUDOS PETOS DEBÍAN SER eu traguei libros e mais libros e con eles erguinme unha outa fortaleza un castelo impenetrable de verbas e pensamentos as obras acugulábanse en almeas troneiras dinteis elevadas lanzas foxos pontes levadizas e sobre a entrada dous dísticos gravados a lume:
“SÓ AQUEL QUE DESPREZA A FELICIDADE CHEGA AO COÑECEMENTO”
e
“SENTIMENTO NO INTRE DUN ESTADO SEMELLANTE Á MORTE: TÓDOLOS HOMES SON DIGNOS DE AMOR. AO ESPERTAR, SENTES A AMARGURA DO MUNDO; NELA ESTÁ TODA A TÚA CULPA IRREDENTA; A TÚA POESÍA É UNHA EXPIACIÓN IMPERFECTA”
lambía Alberich as feridas do seu corazón doído e lume sobre terra pechouse en sí mesmo O INFERNO SON OS DEMAIS voltouse escéptico e amargado con tódalas causas e grandes principios só usaba do seu saber para humillar os que estaban por baixo escondendo a Gran Renuncia detrás dunha nova bandeira “¡VIVA LONGOS ANOS / A POSMODERNIDADE!” e así foi como renunciou ao amor:
“SO VERFLUCH´ICH DIE LIEBE ”

Traballos de Amor perdidos

'I Get a Kick Out of You' é unha canción bastante famosa de Cole Porter, que aparece por primeira vez no musical Anything goes (1934). Moitas veces versionada, unha das clásicas é esta de Frank Sinatra, cortesía do Youtube, que tedes en ligazón ao final.
O que estaba a buscar en realidade é a versión cómica que fixo dela Timothy Spall (no papel de D. Adriano de Armado) na adaptación cinematográfica de 'Traballos de Amor Perdidos', de Kenneth Branagh, pero non houbo tanta sorte. A translatio de Shakespeare ao formato do musical romántico de Hollywood pareceume unha idea excelente (creo que o director a repite ata certo punto na pastoral xaponesa do ano pasado en que transmuta 'As you like it' que aínda non tiven posibilidade de ver). A acción transladábase á Europa do ano 39, mesturando cancións do Broadway dos anos 30 e montaxes estilo noticiario.
Quizaves algúns actores non daban a talla, e os bailes e cancións soaban algo a falsete. En calquera caso, a película foi un desastre absoluto en taquilla...
...e a falta do video en cuestión, que tanto me presta polo seu tratamento tan autoirónico da convención amorosa (xa Maiakovski, romántico ferido ate as cachas, sentía a imposibilidade de non caer na cursilería coas formas manidas de abrir o seu corazón aos demais), déixovos polo momento con Sinatra rasgando as súas cordas vocais, eu mesmo cantándoa dende as patas para a miña Amada Inmortal. Un exercicio sinceiro de paixón sentimental e autodeprecación aos que son tan dado, como ben saben os que me coñecen...
Que vos preste!