Poemas e Prolegómenos

Prometera doblete, e velaiquí o tedes. Onte adiquei un anaco da tarde a buscar Palabra no tempo, de María Mariño -a do fermoso nome aliterativo e Día das Letras Galegas este ano-, un libro no que me constaba que había un prólogo introductor de Ramón Otero Pedrayo. A USC só conta con dous exemplares (o de filoloxía, emprestado), polo que encamiñei os pasos á Xeral; alí puiden disfrutar, tralo encuadernamento recente, da primeira edición do libro (1963, número 1 da coleucion Tesos Cumes, deseño da portada do xenial Raimundo Patiño), ao tempo que saquei, con papel e lapis, os seguintes anacos do adro e dos versos que vos poño a continuación:

Foi María Mariño Carou boa e entranabre alumna dos ares da sua ribeira noiesa. Flor de fariña dos rodicios do mar suas areas, xustillo sedán de mociña de moito porqué suas terras, un doce rendimento da reza montana ás gracias e e mimos da mariña suas formas dondas e gravemente armoñosas, como feitas de encadeados ecos...
Despoixa -xa vai pra moitas agromadas- rubiu ó Caurel... Semella seu rubir unha anabasis de primaveira ou no propio esprito a pelerinaxe ás fontes. Todos os homes téimano algunha vez comprir. I é comprida en moitos. Na eisprencia de María Mariño Carou siñifica millor a volta á pátrea e ó fogar. ¿Non será cada verdadeira poesía un nostos, unha volta?... E niste vieiro de pensamento chegaremos cecais si somos bos e calados leentes á revelación de unha intimidade impresioante do ego da escritora cas cousas, de un desvelamento e senso tráxico do ser e do tempo na serra.

"................ ....
Hoxe,
noite do meu contento!"

Un grimo diante o futuro, unha vivencia de saudades de alén Collen fondura de Letheos, espellos de enxergares de afogados, os recordos onde os serans

"ollan con luz d'aurora"

as badeladas, os tres pontes de Noia... Por riba dos arcos dos días vai cara o morrer e arelanza. Pro a intelixencia non perdeo o seu gosto especulativo e xurde na sinxela poesía a pregunta, unha das preguntas eixes da Metafísica. ¿e despóis?

Pode ser o mesmo moi de muller de sinxelo degoirar e de poeta o senso do tempo dende logo tráxico, como o enteirarse dun esquema pra cada un, ou cecais pro mundo. En troques -iste contraste quer decir pra nós unha táboa pra pasar o riacho- a serra, O Caurel decraran unha ceibeza, unha liberación do tempo. Como nises invernos de neboeira inzada nos vales e raioso locir nos outos. Non prantexa María Mariño, a do doce nome tinxido de solpores de adeuses en froumas de navíos, ningunha premisa. Pro alenta, deixando ás costas un raxado mundo canso e valeiro, no máis achegdo [sic] a mudeza do ser nas aparencias, do sotilizarse dos velos de Maya. O Caurel agardaba por unha nova profesión no silencio, na agarda, na valencia de cada intre de luar, do albre murcho, do sol, no durmir do pan enmedado nos eirados...

**********

Zoa na carballeira
algo que non é o vento.
Abren suas sombras as áas.
O da chegada é o tempo.

Póusase a anduriña
na corta onda do cuco.
Todo o camiño é do carro.
Tende o pastor o caiado
ó longo baile do fuso.