Homo Ludens

Son un ludópata. Recoñézoo. Con isto non quero dicir que me pase horas e horas apostando ao póker, ou gastando o diñeiro nas tragaperras (non teremos un nome ben enxebre para esas maquiniñas de luces e sonidos? As comecartos, quizais...), senón que me tolean todo tipo de xogos, dende os máis sinxelos (o parchís, a oca, o backgammon, os alquerques) aos máis elaborados, incluindo as modernas aventuras gráficas para computador e consola, Civilization III e IV, Age of Empires, as varias edicións do Heroes of Might and Magic, batallas con miniaturas Warhammer e a interpretación imaxinativa e ambiental do Rol.
O tema ven a conto non porque vaia a falar do libro homónimo de Huizinga, senón como telón de fondo á miña lixeira ausencia. Como sempre que collo vacacións, é raro que non me re-enganche ao viciosísimo MUD do Mundodisco, un xogo online formato MUD e inspirado nos mundos de fantasía do escritor inglés Terry Pratchett.
Para os que non os coñezades, os MUDs (do inglés Multi-User Dungeon) son uns primitivos xogos de computador baseados en textos e descripcións, xunto con accións varias que o teu personaxe pode realizar a través dunha serie de comandos escritos. Dado que inclúen personaxes xerados por un computador e outros, persoas tamén conectadas á rede e ao xogo concreto, pódese dicir que representan unha mestura do que sería un xogo de Rol estándar cun xogo de Computador normal. Algunhas interaccións son máis ricas, outras máis coutadas.
Este tipo de xogos descubríraos alá polo ano 91, en Inglaterra. Na aula de matemáticas tiñamos un computador (un computador!) que entre outras cousas, contaba cun destes xogos instalados. Non permitía, iso sí, interacción con outros xogadores, e tratábase nunha serie de enigmas e acertixos matemáticos que resolvías nun espazo pechado. Lembro estar enganchadísimo e levarme as probas para casa (chaves a tallar, números primos e xardíns e árbores a agrupar en conxuntos...).
Daquela tamén consumía moito libro-xogos (sobretodo o excelente Deathtrap Dungeon que tiñan na biblioteca), anque eses xa os descubrira, nun formato máis soso, nos libros vermellos de 'Vive tu propia aventura' que che levaban á cunca do Amazonas ou a un infernal mundo de tiránicas formigas. O modelo de libro inglés, en perspectiva, era algo máis roleiro (ao comezo do libro había unha ficha de personaxe, e supoñíase que tiñas que facer tiradas cando combatías con monstros. Por suposto, sempre trampeabas, e ías directamente á páxina que che poñía que foses se gañabas o combate).
Sorprende o absorvente que poden ser estes mecanismos. Poden dar un pracer culpábel (cando estou con eles, os libros languidecen, pechados, enriba da mesiña de noite) mais a vida é breve de máis para recurtar nas cousas que nos fan disfrutar un chisco.
De xogos seguiremos falando máis adiante, anque de xogos algo máis vellos...

Elizabeth Bowen - The Death of the Heart

A salvo polo momento, agochada detrás das súas pálpebras, Portia, deitada, víase a sí mesma con Eddie. Veu un continente á luz do solpor, en rolos e crestas de escuridade coma un mar. Unha luz dun amarelo escuro xacía nas árbores e penetraba nos seus escuros corazóns. Como un cristal que se golpea, o continente repicou co silencio. O país, co seu ondular lene, tenso e afogado polo crepúsculo, ergueu até os pés de onde se sentaban: ela e Eddie estaban sentados na porta dunha choupana. Sentía a choupana, contedora de escuridade, ás súas costas. A luz achaiante e sobrenatural verquíase nas faces; veu como acariñaba os pómulos del, a punta das súas pestanas, mentres que el viraba cara ela un ollar enceguecido de ouro. Contemplou as mans de Eddie colgándolle entre os xeonllos, e as súas propias colgando, pacíficas, ao carón das del, mentres permanecían sentados xuntos no escalón da choupana. Sentiu o toque da calma e da semellanza: ela e el eran un sen necesidade de ningún outro tacto, alén deste. O que estivera na choupana detrás non o sabía: esta luz era eterna; seguirían eiquí para sempre.
Entón escoitou a Matchett abrindo o sobre. Os ollos abríronse de súpeto. Berrou: "Non toques iso!".
-"Nunca tería pensado tal cousa de ti".
-"O meu pai entenderíao".
Matchett revolveuse. "Non es consciente do que dís".
-"Non estás sendo xusta comigo, Matchett. Ti non o sabes".
-"O que sei é que ese Eddie nunca esta quedo sen planear algunha trasnada. E sempre se toma as súas liberdades. Es tí a que non sabe".
-"Sei cando estou leda. Iso sí o sei".

Non Lugares

No congreso de Kiel no que estiven xusto antes de Nadal (e do que xa vos teño falado oblicuamente en anteriores ocasións...) lembro que se fixera reiterada mención e emprego do antropólogo Marc Augé e do seu concepto dos Non-Lieux, que parecían inzar tódolos recunchos da literatura e a cidade posmodernas. Na mellor das conferencias para o meu gusto, o profesor Anxo Abuín debullaba as aplicacións da teoría enriba de varias películas, sinaladamente Play Time, de Jacques Tati. Para aqueles a quen non vos sone (eu tampouco sabía ren destas cousas, anque agora xa me fixen cun libriño do autor francés publicado por Gedisa: Los no lugares. Espacios del anonimato. Una antropología de la sobremodernidad), o de 'non lugares' refírese a eses espazos de tránsito e de confluencia anónimas, onde as persoas tecen momentos de espera: hoteis, aeroportos, saídas do tren ou do metro que ha de chegar. Espazos no que a xente se cruza en números inxentes mais nos que non se atopa, alén dos furtivos cruces do ollar.



Todos temos rituais establecidos neses espazos, nos que o local e diverxente repta, infructuoso, mentres tenta deixar pegada en edificios monótonos e feos que poderían estar por igual en Santiago, en Brasil ou nas illas Fidji. Aeroportos de cemento e tendas duty free, con algún guiño á cultura local nas pinturas ou tendas de agasallos. Colgantes 'celtas' e mural xacobeu na Lavacolla. En Stansted, o aeroporto barato e a desmán de Londres, sempre que vou merco un libro de Terry Pratchett na súa segunda librería. É que Amazón só vende edicións feas, americanas, mentras que as inglesas -as da editorial Corgy- ostentan as hilarantes portadas de Josh Kirby (alomenos, antes de que finara). Comer uns muffins. A pastelería anglosaxona afaga ao padal, e neste caso foi o amigo Javier Rodríguez 'Panero' (que en breve estará en Londres, por certo, xunto co tamén amigo David para asistiren os dous ao congreso trosko que organiza o SWP) quen mos descubriu...
Portia, a protagonista de 'The Death of the Heart', que estou lendo agora, é tamén ao seu pesar unha orfa desamparada que coñece a fondo outro dos non-lugares: os hoteis. No meu caso, que botei tamén neles boa parte da miña segunda estadía na cidade natal, o vello Taurus Park cobrou un aire de fantasmagoría: o edificio foi derrubado (o único cambio que topei en Bournemouth despois de anos de ausencias) para dar paso a un bloque de vivendas. Non agardamos que as pedras nas que vivimos se desfagan antes do ca nós. Só pervive unha ala onde estaban as dúas habitacións dos residentes fixos e o cuarto das camareras, agora reconvertido nunha especie de piso longo e deslabazado. Cociña no cuarto de Mrs. Miller. Dormitorio no cuarto de Mr. Tombelyn, aquel vello medio tolo que rompía moreas e moreas de periódicos e logo os guindaba pola cisterna abaixo. Agora o espello fumegante coa imaxe de eu mesmo enriba da cama, o Oxford Shakespeare aberto en Henry VI part 3 (ese día estivera no lugar exacto en que alguén, non Richard Gloster, asasinou a el-rei), os pés cansos e un lamb korma agardándome como cea pesada...
Só unha porta de incendios dá ao baleiro onde se conectaba antano esta zona co resto do hotel; detrás da porta (tabicada) xa non hai ren, só un pasado que se eslúe como un mal soño ou relembrar nostálxico, dependendo do día e do estado de ánimo...

Mamma Roma

En vista de que Tío Pepín me recrimina a miña preguiza á hora de actualizá-la bitácora (eu tamén teño exames, señores!) e xa que nos puxemos a falar de capitais, resulta inexcusábel que non mencione brevemente algunhas experiencias e vistas de Roma, cidade que tiven oportunidade de visitar por uns cinco días alá polo anos 2001 ou 2002.

Era unha visita, por suposto, moi planificada: a excursión anual dos alumnos de Arqueoloxía Xeral. Nun primeiro momento ancoramos na pequena vila napolitana de Bacoli, onde FraVernero e os seus compañeiros de habitación tiveron a oportunidade de botar unhas boas risas coas condicións verdadeiramente prehistóricas do aloxamento. Dende ese centro puidemos visitar (cos nosos mestres facendo de guías) as fabulosas ruinas de Paestum, as cidades soterradas, sumerxidas na pedra dura, de Pompeia e Herculano (non sei se sabedes que o que iniciou as excavacións alí foi un antepasado do Borbón, o que daquela era Rei de Nápoles e despois sería Carlos III de España), e o Museo Arqueolóxico Nacional de Nápoles, que incluía case tódolos mosaicos chulos arrincados das mencionadas vilas (como ese tan famoso no que saen Alexandre Magno e el-rei Darío), momias e mármores varios (a Venus Kallipygos, o Hercules Farnese) ou o bronce do pseudo-Séneca. Para a nosa mala sorte, tamén había unha exposición temporal sobre obxetos sexuais e o erotismo na época romana á que non puidemos acceder...

[por suposto, son consciente de que cada espazo, e tamén os que seguen, merecería unha entrada de por sí, mais polo de agora imos mapeando unha panorámica, e xa veremos se entramos nun futuro nos detalles, os preciosos detalles...]

Roma eran tan só dúas liñas de metro, laranxa e azul (ou Battistini-Anagnina chocando en Termini coa Rebibbia-Laurentina), o que tamén se agradecía, ao ser a primeira vez que o Mantedor viaxaba neses espazos subterráneos que tanto o fascinan agora. Tamén era unha calor e sede interminábel, os pés destrozados polas camiñatas e os brincos de entusiasmo ao ver calquera das marabillas da Cidade Eterna e uns macarróns malísimos que tomamos unha noite de cea nun chilote de mala morte. A pirámide de Cestio e o Coliseo xusto á vista despois de saír das estacións de metro correspondentes. O xigantesco tamaño das termas (de Diocleciano, de Caracalla). Pasear dun estremo a outro dos Foros Romanos, e visualizando a cada paso nas ruinas os feitos da historia. Na Rostra, un Marco Aurelio/Marlon Brando de Mankiewicz solta o seu famoso discurso (outros pensan máis ben en Mario e Sila nas novelas de Colleen McCullough). O Arco de Tito e os xudeus escravos (Iudea Capta) carrexando a Menorah para regocixo do proletariado romano, esixente amante de espectáculos públicos. No pazo de Augusto, no Palatino, o discreto encanto do Ninfeo ovalado. Santa Maria Maggiore, o antigo templo de Cybeles e agora seductor despropósito do luxo interior dunha igrexa que deixa pampos aos que xa estaban acostumados ao esplendor local do Apóstolo-Drag Queen e de volta de todo. O Panteón, mistura de imposíbel fachada clásica con interiores de mezquita, nunha pequena praza acolledora e de fonte ridente, moi perto da Piazza Navona (onde estaba aquela xeladería que adorábamos, e as fontes e fachadas de Bernini e Borromini que fan o orgullo da Roma Barroca). Logo a Fontana di Trevi coas monedas acostumadas que hai que guindar e o espectro de Fellini no inconsciente, a pescuda fructuosa daquela igrexa agochada onde fita con orgullo o Moisés de Miguel Anxo. A espera impaciente para entrar nos restos da Domus Aurea. As carreiras na pescuda da Rocha Tarpeia, de onde os Romanos guindaban aos traidores. Podería adicar un libro enteiro só a describir as cousas que vimos de pasada na Capela Sixtina, nos interminábeis Museos Vaticanos ou en San Pedro, mais tampouco me collerían as imaxes, e só anoto a tremenda frustración de non ter un mes ou unha vida enteira para fitar tanto arte...

A ollada inquisidora e arqueolóxica refugaba da Roma Moderna coma un cancro extendido sobre a cidade soñada de Cónsules, Emperadores e Tribunos, Cola di Rienzo e Alarico, e unha longa procesión de Papas, todos montados en sedia gestatoria. Con ansia imaxinábamos o derrube de tódolos edificios que non tiveran máis de trescentos anos de Antigüidade...

Mais non todo ía ser arte. Remato por hoxe con dúas estampas, ámbalas dúas fillas da embriaguez nocturna das demasiadas botellas de birra e de limoncello: a discusión entre os amigos arredor do mellor Emperador Romano (os fanáticos do filósofo rei, Marco Aurelio, a quen víramos ese día acabalo, conseguimos silenciar aos discrepantes, seguidores de Augusto ou de Hadriano) ao tempo que mirábamos, con asombro e grima, a horterísima fealdade do Monumento a Vittorio Emanuele II, o cal deixa a nota agre que sempre se cola incluso na maior das felicidades terreais.

Solovio e París

Adrián afundíase na selva humana con gosto de se perder e descubrir. Un ledo cansazo. As arcadas de Rivoli. No tempo de Chateaubriand aínda se estaban erguendo, e pola praza da Concordia escoaba o machadazo fatal. Castiñeiros que deron sombra á testa romántica de Michelet. Adrián, gran lector de Balzac, comprendía o asombro e o interese da Comedia humana. A grande vila era entón cousa nova. Napoleón movera grandes exércitos, e inda tiña memoria de abondo para coñecer a faciana de cada un dos granadeiros da vella Garda. Balzac manipulaba multitudes e inda podía coñecer todos os banqueiros e todas as mundanas de París. Hoxe hai que proceder por nacións, e por continentes. En troques, a síntese non pode abranguer todas as particularidades dun xeito satisfactorio. E ¿ata que punto respondía o París arquitectural ás arelas de hoxe?

Ramón Otero Pedrayo, Arredor de Sí

Gustav Klimt / Friso Beethoven

Gústanme moito Gustav Klimt e o Sezessionsstil vienés. Eis o 'Friso Beethoven' que acompañou, na decimocuarta exibición da escola, a unha estatua do Compositor feita por Max Klinger.
No friso representanse moitas cousas, mais a sección que nos interesa hoxe é a que figura ás Forzas Inimigas do artista: as tres gorgonas, fillas do xigante Tifón, e detrás, a enfermidade, a loucura e a morte. O ser goriliforme que aparece no medio é o mesmo Tifón. Á súa dereita, a voluptuosidade, a impudicia e a intemperancia (que son a tríada de mulleres da imaxe superior -morbosos e decadentes detallistas podedes inspecionalas nesta imaxe).
Para ter unha vista de conxunto do panel descrito, ollade eiquí.
Noutra táboa tedes ao home na pescuda da felicidade, tema no que aparece un cabaleiro inspirado segundo os críticos en Gustav Mahler, un compositor tamén moi da miña predilección...

Cherchez la femme (4)

ou de cómo FraVernero templa, axeonllado, un sitar eléctrico mentres contempla e soña con desfacer os veos de Maya, de pé diante del, nunha estampa popeira e de barata imitación de maiúscula medieval decorada [1]

Once upon a time soñara con (d)escribir un Teatro do Silencio. ritual, solemne, artaudián. a montaxe ía ter lugar nas paisaxes oníricas de Lovecraft e lord Dunsany, ou nun dos países imaxinarios de Borges (Tlön, Uqbar, Orbis Tertius) no que é de supoñer que a Arte evoluiu nunha especie de relixión e o sagrado vestiu as luxosas roupaxes do estético. xoguemos coa etimoloxía das palabras! luxo procede da raíz latina *luxus, ‘abondoso’ e enxendra dous fillos alomenos, luxo e luxuria, digna parella de irmáns incestuosos e ensortillados. o teatro imaxinado é como unha desas igrexas armenias ou xeorxianas do Cáucaso, templetes tallados nunha rocha gris, as paredes e portas ricamente decoradas con arabescos e filigranas, árbores con granadas pendurándolles das pólas e follas entretecidas con uvas. no medio dunha pranta cruciforme, catro xigantescas columnas coroan cun falso acanto e sosteñen nos seus lombos o tellado de pedra e unha cúpula en forma de gorro puntiagudo con estalactitas. dende os furados da bóveda fíltrase a luz que converxe -iluminación natural- nunha rostra deseñada para os cregos/actores. o público ateigou ata os mínimos currunchos do espazo, forxando un magma visguento e suoroso con múltiples corpos fundidos nunha soa carne. no espectáculo todo está permitido, agás a palabra. florecen a danza e o mimo, os triunfos e alegorías. coreografías que buscan mesturar nunha única textura os fíos que escorregan das frautas e tambores primordiais, das txalapartas de pedra mariña e dos complexos e alongados instrumentos de madeira e cordas (cítaras, kanteles, laúdes, violas bastardas, đàn tỳ bàs de forma de pera). a melodía invoca o trance, posúe os corpos, arrastra os actores nun baile ritual onde o máis mínimo dos xestos significa nunha cadea e cadro semióticos rixidamente soldada e establecida dende a noite dos tempos. na posesión diabólica, a máscara tornou persona, e a persoa parte dun fresco móbil e colorista que crea e recrea, coma se as páxinas dun manuscrito astrolóxico renacentista foran postas en marcha por algún tolo e eléctrico zootropo. reis imperiais iluminan a escea, arrastrados por carros de leóns, envoltos en túnicas dos mil tons distintos e diverxentes de marrón e dourado. toca o corno e o facho incandescente, e unha muller núa cos pés coma rodas fai de faro para a naves que montan nun mar entolecido de pequenos curutos azuis; o ladrón corre ao mencer coa bolsa das esperanzas da mocidade e con paso alado chega aos Prados Amorosos onde a belida fita no espello, tortura o xardín de imaxes e selva escura que imita nun xesto harmonías de arpa e de corazóns perfectamente afinados en la a 480 herzios, do mesmo xeito que os órganos alemáns que tocaba Bach. torres humanas como dedos despois, foxos e tendas de seda axedrezada de emblemas e sillas de montar para os cabaleiros: a batalla. polonesa de lanzas e longas espadas, de bestas e cabalos montados solfeando no pentagrama dos muros de aceite fervendo. o xadrezado medra e fai agora de chan para cidade, e trucos de luz e holograma converten as tendas de campaña en tendas burguesas onde comerciantes e lazzi trabucan eternamente os recados e as brincadeiras nunha urbana espiral de derrotas e amoríos. fúnebres badaladas e pasos con botas che chumbo marcan as horas nun cambio da idade media provecta ao ermo decadente da vellez, e azuis escuros e apagados, como despois dun gran lume, trenzan os ocos do reloxo de area cos lenzos desmoronados da parede. trala morte o renacer como mago creativo e celeste, un actor solitario de múltiples brazos centra na táboas con varios trucos e pases, saltos arriscados e cancións como fogos artificiais a estourar no maxín dos espectadores. a última escea inclúe líquidas ensoñacións debuxadas nun lenzo místico de coros de voces femininas, canto de sereas acuáticas que se disolve no silencio. ao rematar todo se eslúe no caleidoscopio e río de cores puras con arrecendo a vidreira ou cadro de Chagall...

[outra so(r/n)oridade etimolóxica: arte e artificio. Todo arte é artificioso. mariposa en cenizas desatada. Art is difficult dicíalle o poeta ao outro poeta. e con todo non son quen de topar os labirintos e pozos escuros do teu arte]

Remato a fantasía cromática, rompo a vidreira, non o silencio. comeza outro teatro de sombras mudas e ollos globulares, cifrado nos 3 segundos de ollarse mutuo nese hall hortera da facultade. mais qué entorno non ficaría pobre e oropel barato ao teu carón? o instante é eterno, e o ollar puro. na relixión que te adora e na arte que che pinta (vanamente) soan nostalxias eternas de corpo fosilizado e momento sempre a repetirse, eterno retorno nietzschián para verche, serpe ouroboros, bhavacakra. ou nas verbas de Thomas Browne (vid. Religio Medici, 1643):

And in this sense, I say, the world was before the Creation, and at an end before it had a beginning; and thus was I dead before I was alive, though my grave be England, my dying place was Paradise, and Eve miscarried of me before she conceived of Cain.

[1]Unha clave iconográfica que se pode ver baixo a letra ‘R’ no disco Lizard, de King Crimson.

Virginia Woolf - Mrs. Dalloway

Pensaba metervos unha traducción, ou o orixinal, dun poema de Emily Dickinson; máis que nada porque estaba a cavilar na enorme forza do desexo frustrado que se respira nos seus versos (por exemplo en Wild Nights) e na sublimación que fai neles a autora, na que ven a defender as súas insatisfaccións co argumento de que a forza do desexar sempre fai palidecer o actual pracer da consumación.

E nembargante, para mudar algo do meu tema obsesivo e aderezar o voso padal con novas especias agridoces do remoto Oriente, pensei en colarvos un anaquiño do Mrs. Dalloway co que estiven a traballar ultimamente. Algo relacionado coa loucura, ou con eses médicos castradores que adoban as páxinas do romance e que se fan inmensamente odiosos.

A traducción vaille adicada, vestindo o formato dunha carta que escrebe este Peter Walsh camiño da India á súa amante Clarissa Dalloway, se ela quere coller o testigo.

"Os ingleses son tan calados", dixo Rezia. Dixo que lle gustaba. Respectaba a estes ingleses, e desexaba ver Londres, os cabalos ingleses, os sombreiros feitos en xastrería, e era quen de lembrar o ter escoitado o marabillosas que eran as tendas dunha tía que se casara e que vivía no Soho.

Podía ser posíbel, pensaba Septimus, fitando para Inglaterra dende a xanela do tren, cando deixaron Newhaven; podía ser posíbel que o mesmísimo mundo carecese de sentido.

Na oficina ascendérano a un posto de considerábel responsabilidade. Estaban orgullosos del; gañara medallas. "Cumpriches co teu deber; o mínimo que nós podemos facer é..." comezou a dicir Mr. Brewer; e non puido rematar, tan pracenteiramente o invadía a emoción. Alugaron un aloxamento admirábel ao pé da rúa de Tottenham Court.

Unha vez eiquí, abriu de novo a Shakespeare. O choio daquel rapaz sobre a intoxicación da linguaxe -Antonio e Cleopatra- murchara totalmente. Cómo detestaba Shakespeare á humanidade (o vestir traxes, o facer nenos, a sordidez da boca e do bandullo)!. Isto foille revelado agora a Septimus; a mensaxe agochada na beleza das palabras. O sinal segredo que unha xeración lle pasa á seguinte, disfrazado, é o detestar, o odio, a desesperanza. O mesmo con Dante. Esquilo (traducido), o mesmo conto. Rezia sentaba a carón da mesa, arranxando sombreiros. Arranxaba sombreiros para as amigas de Mrs. Filmer. Arranxaba moreas de sombreiros en cada hora. Parecía pálida e misteriosa, coma un lirio afogado baixo as augas, pensou.

"Os ingleses son tan calados" dicía, poñendo os seus brazos arredor de Septimus, a súa meixela a carón da súa.

O amor entre o home e a muller era repulsivo para Shakespeare. O asunto da copulación era lixo para el antes da fin. Mais, dicía Rezia, tiñan que ter un fillo. Levaban cinco anos casados.

Foron xuntos á Torre de Londres; ao Museo de Alberto e Victoria; estiveron entre a multitude para ver a apertura real do Parlamento; e logo estaban as tendas - tendas de sombreiros, de roupa, tendas con bolsos de coiro no escaparate, onde ela ficaba queda, fitando. Mais tiña que ter un fillo.

Tiña que ter un fillo coma Septimus, dicía. Pero ninguén podía ser coma Septimus, tan delicado, tan serio, tan listo; Non podía ela ler tamén a Shakespeare? 'Era Shakespeare un autor difícil?', preguntáralle ela.

Un non pode traer fillos a un mundo coma este. Un non debe perpetuar o sufrimento, ou aumentar a cría destes animais luxuriosos que carecen de emocións duradeiras, tan só caprichos e vaidades, mudándoas agora nesta dirección, agora nestoutra.

Cherchez la femme (3)

non me esquezo de ti no concerto barroco da noite...

a mente vaga, ausente, mentres esvara o rigoroso pranto dos violíns. un Bach vello e arcaizante fai de Saturno que devora aos seus fillos musicais, feblísima prole e murcha flor de trapo dun pre-clasicismo que segue a agardar por Haydn e os versos de Metastasio, poeta cesáreo. Viena como Roma lamacenta e xermánica xogando á cobra e á mangosta cos turcos na (sublime) porta. penso noutro concerto barroco with a burning violine escrito polo amigo e poeta no que debera bastar tempo allegro e aturar a ansia irresistíbel de tocarche, tan cércana no asento non do Auditorio, senón da biblioteca, e tan lonxana ao tempo, circunda dun abismo infranqueábel do lume no que eu me consumo e non ardes, ne fiamma d’esto incendio non m’assale. namentres siga habendo un aquel punxente e agochado que enrosca no corazón do xenxibre e do seu sabor espolvoreado de zucre, non poderás se-la cerva no abrente do día, nos amenceres dun soneto petrarquista transplantado á húmida terra de Albión, Whoso list to hunt, I know where is an hind, / But as for me, hélas, I may no more. a cerva é Ana Bolena cantada por Thomas Wyatt que, preso na Torre de Londres, asistiu á execución da súa amada, e ergueu despois outra torre máis outa de bágoas e de verbas para lembrala. Once have I seen them gentle, tame, and meek, / That now are wild, and do not once remember. non che quixera xentil, mansa e dócil, senón libre e salvaxe coma o extinto Tigre de Hircania, tamén un lugar común da escrita isabelina. utopía do amor como promesa e pacto mutuo -kantián- do intercambio de afectos entre seres libres, racionais e soberanos.

o tigre ronda pola sala, os pasos felinos silenciados polo veludo e alfombra, racha coa partitura. a música corta e a orquestra torna partida de caza. arcos como frechas son os dos violíns que disparan na pescuda das túas carnes rosadas. a sección dos metais cuspe unha salva de lume, chumbo e balas de fogueo, en retorcidas imitacións de mosquete e arcabuz. a arpa sen sombra é unha rede ou gaiola de finísimo barrotes de aramio e arpegios na que tenta atraparche unha instrumentista/retiaria. na túa defensa só acude un new-fangled clavicémbalo feroz, marcador de baixos continuos e alter ego teu nesta horrorosa selva musical, que abre unhas inmensas fauces de madeira de caoba brosladas de dísticos latinos, óleos holandeses e dos grottesche que descubrira o Renacemento nos restos da Domus Aurea. oxymoron do teclado de marfín e ébano que gruñe, ameazante.

quixera erguerme como un novo Orfeo, e rescato o traxe formal do acto de licenciatura, termo do micro e nunha pose vagamente reminiscente á de Frank Sinatra en Las Vegas, vou debullando as liñas de ‘I get a kick out of you’, de Cole Porter:

I get a kick every time I see you standing there before me

I get a kick though it’s clear to see you obviously don’t adore me

I get no kick in a plane

Flying too high with some girl in the sky, it’s

Mi idea of nothing to do,

Yet I get a kick out of you.

devorarame o Tigre de Hircania escapado das páxinas de Shakespeare, concretamente Tamora do Titus Andronicus, a obra posmoderna e non comprendida de Will? é ben sabido que Orfeo sempre remata mal, a cabeza no alto da pica das bacantes. So for her many a wight did die [A row of heads is revealed] As yon grim looks do testify. que ti me devorases, Ginger Lady, daría o xusto contrapunto e fuga ao sabor punxente e superficialmente doce do que falabamos antes, nun xesto máis de extrapolación da paixón violenta na Outra e na Cultura, ti que eres lume e non ardes, a maior predadora das terras salvaxes de Compostela, a wilderness of tigers. ou como dicía William Blake no poema máis antologado da literatura inglesa:

Tyger! Tyger! Burning bright
In the forests of the night,
What immortal hand or eye
Could frame thy fearful symmetry?...

Iakov Chernikhov - Gótico Socialista

Teño que agradecerlle a Tomás que me descubrise, nun correo recente, as fantasías e fantasmagorías de Gótico Socialista deseñadas polo arquitecto soviético Iakov Chernikhov. Para un fanático de todo o que xunte as palabras 'comunismo' e 'vangarda' resulta especialmente sangrante saber tan pouco do periodo 'formalista' da arquitectura rusa dos anos 20-30 (a famosa escola Constructivista) alén da tópica Torre de Tatlin, monumento á Terceira Internacional e serie de pavillóns nunca construídos (el era ante todo pintor, non arquitecto) ou de algunha cousiña fotomontada por El Lissitzky. Unha vez estivera a piques de mercar un libro de segunda man sobre o tema na librería 'Trasgo', mais o paxaro voara cando fun a por el. Aproveitarei o verán e dous libros da biblioteca universitaria para porme ao día...

Namentras, déixovos cun dos seus debuxos para 'Pazos do Comunismo' [26/7/18 - xa non está dispoñíbel na vella ligazón. Ains...]. Podedes topar máis del na ligazón que adxuntei na Glossolalia (páxinas en línguas estranxeiras).