sábado, outubro 04, 2008

David Souto - Parigi risuonava de instromenti

Ben sei que non sodes moi entusiastas comentaristas de poesía, mais non me privo de colarvos hoxe un dos poemas de David, que anda percorrendo estes días o canón do Colorado, ou nas lindes, e que forma parte d' 'A Árbore Seca' á que lle adicamos unha entrada xa van alá uns meses. Imaxino que non tardará moito en saír o seu outro libro, 'Vertixe da Chuvia', publicado por Toxosoutos.

escalar pretendiendo el monte en vano
Soledad Segunda

As persianas baixáronse. Fica conxelada
unha imaxe do bafo dentro da habitación.
Íntima celebración do abandono.

Desfanse,
coma nun río de inverno, os brazos da memoria,
cánsanse de loitar contra o granito das ondas.
Continúan existindo as boias. As rapazas
morren coa ilusión de acadar a luz do horizonte,
deságranse sobre rochas de metal. Ladrillos
de antigas construccións sepúltanlles o desexo.
O nadador non consegue avanzar, berra á neve
que se reproduce en arbustos nas súas veas;
un desexo do estatismo, unha voz do musgo.

A casa pende dun reloxo, é un intre de aire
que excede os límites da eternidade. Calcínase
coma unha pedra que nega a súa natureza;
sentimos os últimos pasos do home no barro,
os beizos que son corrompidos polo pedrazo
dunha atmósfera embalsamada. Pero os muros
continúan vivos, gardan a mortal esencia.
No frigorífico as algas recordan a marea.
Acendemos a televisión, morte por auga
ó deconstruír a realidade.

Collo a daga,
empúñoa coa forza e desfágome o peito. ¡Ánimo,
contemplade as miñas vísceras, recordo de Troia
e do sangue de mármore do anciano Roldán!
É ridícula a esperanza, inxenuo ese ave fénix
que soña con conquistar fogueiras, con cantar
a cíclica fugacidade da vida. Nada
subsiste nos corredoiros, ningunha pintura
coa que enganar ó tempo,

ningún rastro de ficción.

O xardín é ocupado por soldados, tambores
de guerra anuncian unha grande poda. Revólvense
as sementes intentando opoñer resistencia.
O edificio quéimase por completo, esfúmase
co desencadeamento do anunciado ocaso.
Os meus ollos oxídanse envoltos baixo terra.

1 comentário:

Anónimo disse...

introduisez la monnaie...

...la nit ès una gota de llum negra.