Os estertores da Besta... e os seus Lacaios

Pareime sobre as areas do mar e vín rubir del unha besta que tiña sete cabezas e dez cornos; e nos seus cornos, dez diademas; e sobre as súas cabezas, un nome blasfemo. E a besta que vin era semellante a un leopardo, os seus pés como de oso, e a súa boca como boca de león. E o Dragón deulle o seu poder e o seu trono, e grande autoridade.

Vin unha das súas cabezas como ferida de de morte, pero a súa ferida mortal foi sandada.

¿Sandada? Pois vai ser que non...

Boas, parroquia. Non pretendía mandar unha nova entrada tan cedo (xa vedes que teño a manía de escribir moitas, e aínda non me comentaron case as primeiras), pero lendo as páxinas do Galicia Hoxe de hoxe (vala a redundancia) atópome coas seguintes declaracións de Fraga na súa derradeira entrega das 'Medallas Castelao' aos intelectuais orgánicos/estómagos agradecidos:

"Fraga, que se emocionou durante o acto, comparou os versos 'pesimistas' do escritor ourensán José Luis (sic) Méndez Ferrín, dirixente do grupo independentista Fronte Popular Galega (FPG), cos optimistas de Luis González Tosar, 'un de tantos galegos nados en Bos Aires', no relativo á visión que ambos os dous teñen desta terra (...). 'De lirismo, si, tamén de lirismo; pero non de calquera lirismo', adrediño, para se referir á poesía de Méndez Ferrín, que cualificou de 'triste, negra, que enerva e acovarda, que nos devolve ao século XIX, responsable de que se perdese a riqueza e o impulso alcanzados polos galegos no século XVIII'. En contraposición, resaltou a visión reflectida na poesía de González Tosar, un dos distinguidos, porque anuncia 'unha Galicia que se vai facer realidade co esforzo de todos os galegos e galegas ó longo do novo milenio que comeza' ".

Na última apoteose do fraguismo agónico hai algo de novela gótica, ou caída da casa Usher: os que dan e os que reciben as medalliñas parecen fantasmas, cadáveres vivientes. O seu reino 'xa non é deste mundo', senón da Oposición, onde é o pranto e o rinchar de dentes, o país dos cans raibosos que ladran o seu rencor polas esquinas. Un aire irreal -fantasmagórico- pinta as fazulas dos conselleiros, que xa se ven fóra dos sillóns da prezada Xunta. Os premiados padecen unha evidente incomidade nesta danza macabra, xa que o bafo de espectros e un peso como de bolas e cadeas de ferro (¿catalizado polas medallas que lles agasallan?) turra deles para abaixo e asóciaos co Fraga Caído. Igualiño que na Habana dos últimos días de Batista, o que se estila agora é máis ben o '¡Sálvese quen poida!', e non estas engorrosas exaltacións, tocando os instrumentos nun 'Titanic' que se afunde.

Mais o caso será quizaves que xa se consideran perdidos de antemán, e tentan arrapiñar as últimas migallas da mesa fraguista. Lembremos que estamos a falar de personajillos, carentes de catadura moral: un González Tosar (alias 'Ché') antigo escudeiro de Lister e dende fai tempo Lamecús, Bufón Oficial de Fraga e babexante reencarnación poética do don Celidonio de Risco. Da súa corda o mediocre Darío Villanueva, cuxo maior mérito é ter comezado cousas que outros sí que saben facer e (dende a perspectiva do seu Amo) o terlle ensinado aos estudantes revoltados fai catro anos de quén era a Universidade. ¡Eis os salvadores da Patria e a Revolución!

É a festa de despedida. En breves instantes, os Insignes e Ilustrísimos Intelectuais Áulicos pasarán a un estadio máis alto, lonxe das maldades do mundo e os dardos e frechas da ultraxante fortuna: "á morea de esterco da historia" (Trotsky dixit), o sitio que lles corresponde. Gañáchedelo a pulso, rapaces. Agora, a disfrutar da paga polos servizos prestados...