sábado, maio 27, 2006

Ammonite

Publicado por los
Etiquetas: ,

8 comentários:

O Breogán de Gáidil disse...

Así fumos nós hai algún tempo.

4:10 da tarde
Anónimo disse...

Unha das máis fermosas ammonites que eu vin é a que Domingo de Andrade fixo en Bonabal.

En canto ó que breogán di, eu véxome aínda dese xeito moitos días ó bater co espello.

E xa por último, para que morra vostede (Vernero) de envexa: o Gawain agasalloume coa súa presencia e, por enriba, cun libro/comic psicodélico realizado no 1969 (o ano erótico que dicía Serge Gainsbourg e a Birkin) por Buzzati.

Pois eso, xa quedei agusto.

9:58 da manhã
Anónimo disse...

Moi interesmaxe, e suxerente, a imaxe do noso vello amigo Ammonite. Evoca a evolución, a mutación, o cambio cara o Belemnite, primo do ben preciado nummunite (de ahí as moedas, ou as moedas de ai), o que xa é un paso máis. Interesantes a mais por ser hoxe tan tido en conta as mutacions, os cambios xenéticos. Meu ben querido amigo, facía tempo que non pasaba tempo mirando un mineral (fosil, nesta ocasión). Veña, saudos e coidate. Deica.

8:46 da tarde
FraVernero disse...

Alédame que vos gustara, trasnos...
As imaxes teñen vantaxe fronte ao texto, no sentido de que animan máis á participación, supoño, e a encher os baleiros da escrita...
Alédame voltar a velo por acó, uncle Joe. A miña envexa vese atemperada polo feito de que eu e Sir Gawain tivemos paparota gargantuesca o xoves pasado, e bos licores despois... Aínda confío que me traia de Italia unhas estampas da commedia del´arte.
O sr. Burckhardt sabe que temos que quedar un día destes...
Moito se podería falar destes bichiños, pero non quero ser prolixo. Hai unha pedra preciosa que se formou dos seus fosis (o ammolite, rara, opalesca e fermoso ronsel de varias cores). Na idade media considerábanse serpes petrificadas, e nalgúns santuarios (como Whitby, perto de York) aínda hoxe se venden fosis cunha cabeza tallada de serpe.
Pra rematar, temos agora un congreso de Cine na USC e qué pensades que aparece no cartel?

1:15 da tarde
Anónimo disse...

E a reproduccion da imaxe propia a que (nos) impide ler toda manifestacion con esa claridade meridiana que intentaron todos os escritores antes de Corneille. Por outra banda a infinidade non deberia nunca non sobrevir en todas partes. Non so é que iso a faga infinidade, senon que iso fai do control unha defensa limitada e de todo organismo vexetal unha ameaza potencial. En cada ammonite non permanece nada mais que a nada que xa non acadamos porque non se materializa, isto é, permanece sempre un paso por diante dos ollos e dous pasos por diante do "dicible"...

"Und dein Aug - wohin steht dein Auge?" (sempre P.C.)


Bicos e Zacharias e a Tio Pepin...

N.

8:48 da tarde
FraVernero disse...

Outra máis (menudas redes de coincidencia textual se descubren, eh?).
'Ammonite' tamén é o título dunha novela de ciencia-ficción lésbica (mein gott!! Hai tanto sub-mundo e demanda como para que exista algo así?), a primeira novela de Nicola Griffith e acaparadora dalgúns dos mellores premios do xénero.

Cosas veredes, Sancho...

2:41 da tarde
Anónimo disse...

La cona bendita nunca se irrita.

1:47 da manhã
Anónimo disse...

Corneille? pero què???

1:48 da manhã

Enviar um comentário

Subscrever: Enviar feedback (Atom)