Cherchez la femme (3)

non me esquezo de ti no concerto barroco da noite...

a mente vaga, ausente, mentres esvara o rigoroso pranto dos violíns. un Bach vello e arcaizante fai de Saturno que devora aos seus fillos musicais, feblísima prole e murcha flor de trapo dun pre-clasicismo que segue a agardar por Haydn e os versos de Metastasio, poeta cesáreo. Viena como Roma lamacenta e xermánica xogando á cobra e á mangosta cos turcos na (sublime) porta. penso noutro concerto barroco with a burning violine escrito polo amigo e poeta no que debera bastar tempo allegro e aturar a ansia irresistíbel de tocarche, tan cércana no asento non do Auditorio, senón da biblioteca, e tan lonxana ao tempo, circunda dun abismo infranqueábel do lume no que eu me consumo e non ardes, ne fiamma d’esto incendio non m’assale. namentres siga habendo un aquel punxente e agochado que enrosca no corazón do xenxibre e do seu sabor espolvoreado de zucre, non poderás se-la cerva no abrente do día, nos amenceres dun soneto petrarquista transplantado á húmida terra de Albión, Whoso list to hunt, I know where is an hind, / But as for me, hélas, I may no more. a cerva é Ana Bolena cantada por Thomas Wyatt que, preso na Torre de Londres, asistiu á execución da súa amada, e ergueu despois outra torre máis outa de bágoas e de verbas para lembrala. Once have I seen them gentle, tame, and meek, / That now are wild, and do not once remember. non che quixera xentil, mansa e dócil, senón libre e salvaxe coma o extinto Tigre de Hircania, tamén un lugar común da escrita isabelina. utopía do amor como promesa e pacto mutuo -kantián- do intercambio de afectos entre seres libres, racionais e soberanos.

o tigre ronda pola sala, os pasos felinos silenciados polo veludo e alfombra, racha coa partitura. a música corta e a orquestra torna partida de caza. arcos como frechas son os dos violíns que disparan na pescuda das túas carnes rosadas. a sección dos metais cuspe unha salva de lume, chumbo e balas de fogueo, en retorcidas imitacións de mosquete e arcabuz. a arpa sen sombra é unha rede ou gaiola de finísimo barrotes de aramio e arpegios na que tenta atraparche unha instrumentista/retiaria. na túa defensa só acude un new-fangled clavicémbalo feroz, marcador de baixos continuos e alter ego teu nesta horrorosa selva musical, que abre unhas inmensas fauces de madeira de caoba brosladas de dísticos latinos, óleos holandeses e dos grottesche que descubrira o Renacemento nos restos da Domus Aurea. oxymoron do teclado de marfín e ébano que gruñe, ameazante.

quixera erguerme como un novo Orfeo, e rescato o traxe formal do acto de licenciatura, termo do micro e nunha pose vagamente reminiscente á de Frank Sinatra en Las Vegas, vou debullando as liñas de ‘I get a kick out of you’, de Cole Porter:

I get a kick every time I see you standing there before me

I get a kick though it’s clear to see you obviously don’t adore me

I get no kick in a plane

Flying too high with some girl in the sky, it’s

Mi idea of nothing to do,

Yet I get a kick out of you.

devorarame o Tigre de Hircania escapado das páxinas de Shakespeare, concretamente Tamora do Titus Andronicus, a obra posmoderna e non comprendida de Will? é ben sabido que Orfeo sempre remata mal, a cabeza no alto da pica das bacantes. So for her many a wight did die [A row of heads is revealed] As yon grim looks do testify. que ti me devorases, Ginger Lady, daría o xusto contrapunto e fuga ao sabor punxente e superficialmente doce do que falabamos antes, nun xesto máis de extrapolación da paixón violenta na Outra e na Cultura, ti que eres lume e non ardes, a maior predadora das terras salvaxes de Compostela, a wilderness of tigers. ou como dicía William Blake no poema máis antologado da literatura inglesa:

Tyger! Tyger! Burning bright
In the forests of the night,
What immortal hand or eye
Could frame thy fearful symmetry?...