Cherchez la femme (4)

ou de cómo FraVernero templa, axeonllado, un sitar eléctrico mentres contempla e soña con desfacer os veos de Maya, de pé diante del, nunha estampa popeira e de barata imitación de maiúscula medieval decorada [1]

Once upon a time soñara con (d)escribir un Teatro do Silencio. ritual, solemne, artaudián. a montaxe ía ter lugar nas paisaxes oníricas de Lovecraft e lord Dunsany, ou nun dos países imaxinarios de Borges (Tlön, Uqbar, Orbis Tertius) no que é de supoñer que a Arte evoluiu nunha especie de relixión e o sagrado vestiu as luxosas roupaxes do estético. xoguemos coa etimoloxía das palabras! luxo procede da raíz latina *luxus, ‘abondoso’ e enxendra dous fillos alomenos, luxo e luxuria, digna parella de irmáns incestuosos e ensortillados. o teatro imaxinado é como unha desas igrexas armenias ou xeorxianas do Cáucaso, templetes tallados nunha rocha gris, as paredes e portas ricamente decoradas con arabescos e filigranas, árbores con granadas pendurándolles das pólas e follas entretecidas con uvas. no medio dunha pranta cruciforme, catro xigantescas columnas coroan cun falso acanto e sosteñen nos seus lombos o tellado de pedra e unha cúpula en forma de gorro puntiagudo con estalactitas. dende os furados da bóveda fíltrase a luz que converxe -iluminación natural- nunha rostra deseñada para os cregos/actores. o público ateigou ata os mínimos currunchos do espazo, forxando un magma visguento e suoroso con múltiples corpos fundidos nunha soa carne. no espectáculo todo está permitido, agás a palabra. florecen a danza e o mimo, os triunfos e alegorías. coreografías que buscan mesturar nunha única textura os fíos que escorregan das frautas e tambores primordiais, das txalapartas de pedra mariña e dos complexos e alongados instrumentos de madeira e cordas (cítaras, kanteles, laúdes, violas bastardas, đàn tỳ bàs de forma de pera). a melodía invoca o trance, posúe os corpos, arrastra os actores nun baile ritual onde o máis mínimo dos xestos significa nunha cadea e cadro semióticos rixidamente soldada e establecida dende a noite dos tempos. na posesión diabólica, a máscara tornou persona, e a persoa parte dun fresco móbil e colorista que crea e recrea, coma se as páxinas dun manuscrito astrolóxico renacentista foran postas en marcha por algún tolo e eléctrico zootropo. reis imperiais iluminan a escea, arrastrados por carros de leóns, envoltos en túnicas dos mil tons distintos e diverxentes de marrón e dourado. toca o corno e o facho incandescente, e unha muller núa cos pés coma rodas fai de faro para a naves que montan nun mar entolecido de pequenos curutos azuis; o ladrón corre ao mencer coa bolsa das esperanzas da mocidade e con paso alado chega aos Prados Amorosos onde a belida fita no espello, tortura o xardín de imaxes e selva escura que imita nun xesto harmonías de arpa e de corazóns perfectamente afinados en la a 480 herzios, do mesmo xeito que os órganos alemáns que tocaba Bach. torres humanas como dedos despois, foxos e tendas de seda axedrezada de emblemas e sillas de montar para os cabaleiros: a batalla. polonesa de lanzas e longas espadas, de bestas e cabalos montados solfeando no pentagrama dos muros de aceite fervendo. o xadrezado medra e fai agora de chan para cidade, e trucos de luz e holograma converten as tendas de campaña en tendas burguesas onde comerciantes e lazzi trabucan eternamente os recados e as brincadeiras nunha urbana espiral de derrotas e amoríos. fúnebres badaladas e pasos con botas che chumbo marcan as horas nun cambio da idade media provecta ao ermo decadente da vellez, e azuis escuros e apagados, como despois dun gran lume, trenzan os ocos do reloxo de area cos lenzos desmoronados da parede. trala morte o renacer como mago creativo e celeste, un actor solitario de múltiples brazos centra na táboas con varios trucos e pases, saltos arriscados e cancións como fogos artificiais a estourar no maxín dos espectadores. a última escea inclúe líquidas ensoñacións debuxadas nun lenzo místico de coros de voces femininas, canto de sereas acuáticas que se disolve no silencio. ao rematar todo se eslúe no caleidoscopio e río de cores puras con arrecendo a vidreira ou cadro de Chagall...

[outra so(r/n)oridade etimolóxica: arte e artificio. Todo arte é artificioso. mariposa en cenizas desatada. Art is difficult dicíalle o poeta ao outro poeta. e con todo non son quen de topar os labirintos e pozos escuros do teu arte]

Remato a fantasía cromática, rompo a vidreira, non o silencio. comeza outro teatro de sombras mudas e ollos globulares, cifrado nos 3 segundos de ollarse mutuo nese hall hortera da facultade. mais qué entorno non ficaría pobre e oropel barato ao teu carón? o instante é eterno, e o ollar puro. na relixión que te adora e na arte que che pinta (vanamente) soan nostalxias eternas de corpo fosilizado e momento sempre a repetirse, eterno retorno nietzschián para verche, serpe ouroboros, bhavacakra. ou nas verbas de Thomas Browne (vid. Religio Medici, 1643):

And in this sense, I say, the world was before the Creation, and at an end before it had a beginning; and thus was I dead before I was alive, though my grave be England, my dying place was Paradise, and Eve miscarried of me before she conceived of Cain.

[1]Unha clave iconográfica que se pode ver baixo a letra ‘R’ no disco Lizard, de King Crimson.