sábado, junho 16, 2007

Solovio e París

Adrián afundíase na selva humana con gosto de se perder e descubrir. Un ledo cansazo. As arcadas de Rivoli. No tempo de Chateaubriand aínda se estaban erguendo, e pola praza da Concordia escoaba o machadazo fatal. Castiñeiros que deron sombra á testa romántica de Michelet. Adrián, gran lector de Balzac, comprendía o asombro e o interese da Comedia humana. A grande vila era entón cousa nova. Napoleón movera grandes exércitos, e inda tiña memoria de abondo para coñecer a faciana de cada un dos granadeiros da vella Garda. Balzac manipulaba multitudes e inda podía coñecer todos os banqueiros e todas as mundanas de París. Hoxe hai que proceder por nacións, e por continentes. En troques, a síntese non pode abranguer todas as particularidades dun xeito satisfactorio. E ¿ata que punto respondía o París arquitectural ás arelas de hoxe?

Ramón Otero Pedrayo, Arredor de Sí

10 comentários:

Anónimo disse...

A cultura patria segue probablemente enferma de París.

Lucía disse...

París es el rey del amor

FraVernero disse...

And you are the Queen of Hearts, Lu (ou xa que últimamente estás dylaníaca, confórmate con ser o Jack de Lily, Rosemary and the Jack of Hearts).

;)

Deixando a baralla e Alice in Wonderland de lado, vexo que de maneira non intencionada, levo varias entradas adicadas ás capitais europeas (sobretodo Berlín, mais recentemente, Londres e París da man de mrs. Woolf e de Otero Pedrayo, cunha fugaz pincelada de Viena cortesía dun dúa de pintores).
Xa seguiremos por aí...

Lucía disse...

Muy cierto. Empiezas a parecer una guía de viajes. No he estado en París y tengo ganas, ganas de visitar ese París bohemio por el que seguro habrá paseado en muchas ocasiones Monsieur Gainsbourg. Me pondré una boina, una bufanda de rayas y unas enormes gafas de sol para cantar paseando J'e T'aime Moi Non Plus.

Unknown disse...

E a min que Arredor me pareceu un pouco pesado de máis para ser de Pedrayo...

Está visto que ate entre filólogos (finólogos que dicía a miña curmá pequena cando comecei a carreira) hai ovellas negras...

Mario disse...

O noso vello Otero, sempre obsesionado coa Cité, e non há de ser o único. Aínda hai pouco tiven que reler "Os camiños da vida" (e facerlle os mapas da acción) e tamén estaba alí, libre e obsesionante, niño dos exiliados das nacións sen estado.

Lucía disse...

Bueno, yo quería aclararle al Sr. Anónimo que, a mi, sí me interesa esa lista con tu gustos y, creo, que al resto de tus lectores también.
Por otro lado, querido Fra, no sé si mandar todo "al carallo" y marcharme a París siguiendo tu propuesta.
Maldita triste existencia.

Mrs. Tenenbaum

FraVernero disse...

A Paris, capital do seculo 19, que dicia -entre outros- Water Benjamin...

Cosmopolitismo soñado (non so por finologos, que deberan turrar mais para Finlandia) sen pasar pola aLfandega de Madrid e da cultura imperial-periferica...

Margot, queridiña, non pensei en verche tan pesimista, mais se agardas un chisco ao torrido veran, tentarei seguir os teus pasos ata o final da escapada...

Anónimo disse...

Agardaba xa por un novo post, mais desta vez o Fra lacazaneou e decido comentar tamén neste.
Eu hai veces que, como di Sir Gawain (que a cidade do Sena se bote a tremer!) hai días nos que confeso estar enfermo de París, pero é dun París que definiría de cortazariano e, polo mesmo, é probable que no fondo estea enfermo de Cortázar; outros días sen embargo estou claramente doente dun París-Texas, son un Travis (máis pequeno) 'arredor de sí' e as horas teñen un sabor a música de Cooder e a cabina de peep-show sen Kinski dentro.

Anónimo disse...

Sabía que Pepín non se resistiría a rememorar os seus melancólicos paseos con clochards e pianistas orondas nin ese terreo comprado no medio do deserto recordando que hai dúas vilas que se chaman París... o meu mapa de París pasa necesariamente polos jazzmen, por Juliette Greco (je suis comme je suis) e pola Nouvelle Vague, sobre todo por aquelas conspiracións imaxinadas de Jacques Rivette arredor non de si, senon de obras de Racine...