quinta-feira, janeiro 31, 2013

Libros do Mes

Kukai: Major Works de Yoshito S. Hakeda [E]

Soledades, de Luis de Góngora

In Praise of Shadows de Jun'ichirō Tanizaki [E]

Japanese Nō Dramas de Royall Tyler (tr.) [R]

*Tao Yuan-ming, vols. 1 e 2 de A.R. Davis

*Princeton Companion to Classical Japanese Literature de Earl Miner et al.

*Life and Poetry of Wang Anshi, de Jonathan Otis Pease [E]

*The Yi-King de James Legge (tr.) [E]

domingo, janeiro 27, 2013

Tolkieniana

Entre os meus amigos é ben coñecida a miña afición polas obras e a figura de J.R.R. Tolkien, en pequena disonancia e contraste coas miñas habituais tendencias canónicas e clasicistas. O certo é que dentro da literatura xenérica, sempre me ten gorentado máis a fantasía (non só nas historias do profesor oxoniense, senón tamén nas páxinas de Moorcock e Peake) do que a ciencia ficción, malia que sexa con esta última coa que teña traballado un chisco no eido académico.

A miña primeira achega aos textos de John Ronald Reuel debeu de producirse cando andaba polos 9 anos, na pequena biblioteca composta dun dobre anaquel que tiñamos na miña aula de primaria do colexio Corpus Christi, en Bournemouth. O Hobbit facía compaña a outras obras que tamén me chistaron moito daquela e ao seu mesmo nivel, coma Charlie e a fábrica de chocolate ou Matilda de Roald Dahl. Cóntase polo tanto entre os primeiros libros que lin na lingua inglesa, naqueles días nos que o meu maxín infantil loitaba con non poucas dificultades por facerse dono daquela xiria inintelixíbel.

O segundo asalto tería que agardar a unha etapa escolar máis adiantada: no ano 97 estaba a cursar o terceiro curso de bacharelato (letras puras) no instituto Virxe do Mar (Noia); nesta ocasión o fornecedor de libros non un estante abstracto, senón un concreto compañeiro de aulas e hoxe excelente productor discográfico Borja Costa. O volume en cuestión era o Silmarillion, nunha coidadosa edición de tapas duras do Círculo de lectores, e do que o seu dono non pasara da primeira historia: 'A música dos Ainur' (Ainulindalë). 

Malia non ser nen o máis popular nen o máis 'redondo' dos libros de Tolkien (el mesmo non viviu dabondo para editalo nun formato definitivo), foi con el, coas súas historias épicas, líricas e mitolóxicas de deuses poderosos, linguas estrañas, novas razas e grandes combates co que me engaiolou definitivamente: rematei mercando o volume para min ao tempo que me ía facendo con outras obras (O señor dos aneis, os Contos inconclusos, o Libro dos contos perdidos).

A día de hoxe, o meu nivel de frikismo inclúe non só ir lendo os textos máis marxinais e secundarios da súa escrita, ou pasar polo cine para disfrutar coas adaptacións da súa obra, cortesía de Peter Jackson, senón a planificación futura de facerme con edicións de luxo, carísimas, dos seus volumes, e a participar na escolástica textual xerada polos seus textos. Para ilustrala, nalgunha xornada vindeira, debatiremos arredor dun dos cabalos de batalla dos foros de Internet: os Balrogs, o seu aspecto, e a súa capacidade para o voo... 

sábado, janeiro 19, 2013

Tanizaki e os retretes

"Cada vez que me ensinan un retrete vello, escasamente iluminado e (engadiría) impecábelmente limpo nun templo de Nara ou Kyoto, síntome impresionado polas singulares virtudes da arquitectura xaponesa. O recibidor pode ter os seus engados, mais un retrete xaponés é certamente un lugar de repouso espiritual. Sempre fica separado do edificio principal, ao final dun corredor, no medio dun xardín vizoso e fragrante con follas e musgo. Non hai palabras que poidan describir a sensación de sentarse na luz velaíña, absorvendo o lene lampo reflectido no shoji, perdido en meditación ou fitando cara a fora, ao xardín. O novelista Natsume Sōseki consideraba as súas visitas matinais ao retrete como un grande pracer, alcumábaas "unha delicia psicolóxica". E certamente non hai lugar mellor para saborear este pracer do que un retrete xaponés no que, rodeado de muros tranquilos de madeira finamente granulada, un fita ao exterior, vendo os ceos azuis e as verdes follas".     

Jun'ichirō Tanizaki, Eloxio das sombras