segunda-feira, abril 30, 2018

Libros do Mes

Chu Guangxi, a Belated Silver Poet of the High Tang de D.J. Toscano [E]

La cuarta dimensión de Raúl Ibañez Torres

Embedded formative assessment de Dylan William

El origen de la vida en el universo de D. Cenadelli e D. Venturoli

*The Lyric Age of Greece de A.R. Burn [E]

*Alex's Adventures in Numberland de Alex Bellos [E]

*Shih-ching by Ezra Pound (tr.)

*Apolonio de P.M. González Urbaneja

domingo, abril 22, 2018

O Vernero que foi: Abril '07

O mes máis cruel traía no seu remol unha morea de traballo, anque non nas aulas universitarias -o meu derradeiro ano de estudos só incluía materias lixeiras de literatura. Dun lado estaban as traducións que daquela exportaba para Rinoceronte, e que ás veces implicaban xornadas maratonianas coas que acrecentar o meu reducido peculio. 
Christopher Norris andaba tamén impartindo nesas datas un curso de doutoramento de inglés ao que fun convidado a asistir de ouvinte; topara as súas páxinas anti-posmodernas no azar dos fondos da biblioteca de filoloxía, e xa daquela dera comezo a un intercambio espistolar ben fructífero, e consolidado en varios volumes que decoran as miñas estanterías. Alén dos seus libros, vexo polas entradas pasadas que pelexaba coa posmodernada de turno: o Sade, Fourier, Loyola de Barthes, que lía á sombra da laranxeira da casa nun día quente e luminoso de primavera tal que hoxe, eterno retorno no que fitarei para un par de frases do volume en homenaxe ao eu mesmo pasado e a aquela tarde da que xa non fica ren no meu maxín, e sobrevive tan só na escrita e na fisicidade propia, do libro e da laranxeira.
A segunda guerra do golfo tiña lugar (mal que lle pesase a Baudrillard, que facía pouco que morrera), e diso sí gardo algunhas lembranzas fuxidías: os informativos da CNN, a sorpresa perante a rápida victoria americana, as hiperbólicamente cómicas declaracións do ministro de propaganda Iraquí, a portada dun xornal cos soldados yankees pousando botas sobre a mesa no pazo presidencial de Saddam Hussein...
Un último traballo non remunerado foi o speech para o acto de graduación que me solicitaron os meus pares e que penduraría eiquí. Unha non mala peza de retórica, se se me permite a fachenda, e que me xerou felicitacións e gabanzas de, entre outros, un destacado ex-conselleiro de educación.

sexta-feira, abril 20, 2018

Reto lector 3 - Embedded Formative Assessment

Marzo (e parte de Abril, tamén!) foi un tempo no que estiven moi liado (neno, aulas, programación), así que daremos un pequeno salto e pasamos a continuar co reto lector para este mes, consistente nun libro emprestado. Precisamente para o traballo estiven a debullar as páxinas de Embedded Formative Assessment, de Dylan William, un volume relativamente pequeno (190 páxinas) mais bastante denso e cheo de propostas e ideas que requiren meditar non pouco.

A proposta do libro é bastante sinxela: logo de varios estudos científicos, o seu autor chegou á conclusión que o mecanismo máis efectivo para mellorar o sistema educativo e acadar o éxito cos nosos discentes é mellorar a calidade dos docentes; á súa vez, o mellor xeito de conseguir o segundo é entrenando e traballando a avaliación formativa, entendida coma aquela na que "evidencias do éxito dos estudantes son conseguidas, interpretadas e empregadas por docentes, alumnos e pares para tomar decisións arredor dos próximos pasos na instrucción que poidan mellorar as decisións que se terían tomado na ausencia das ditas evidencias".

Como parte da explicación, William distingue e separa claramente as 'notas' (que considera incluso perxudiciais para a mellora), produto dunha situación 'final' que xa non ten reparación, dunha avaliación que axude a resolver problemas de aprendizaxe cando aínda hai tempo. A maior parte do resto do exemplar, logo das explicacións, procede a detallar as 'estratexias básicas' a empregar para isto e exemplos concretos de actividades. 


O libro pareceume útil e moi alonxado das habituais pedabobadas que se limitan a defender hipóteses sen contrastar e que simplemente gaban a ideoloxía de 'expertos' que non visitaron as aulas de educación obrigatoria dende que estudaron nelas. Parece basearse en evidencias científicas e estatísticas, e as propostas de acción son concretas e prácticas. Seguramente mereza unha segunda lectura e paseniña posta en práctica (algo xa estou intentando).

quinta-feira, abril 19, 2018

O Vernero que foi: Marzo '07

O comezo da primavera foi no 2007 un periodo propicio para a miña escrita dixital. Moitas das entradas facían referencia a obras de arte que me gorentan, nalgún caso rescatándoas de escritas anteriores, noutros suxerencia dos lectores e seguidores da bitácora (daquela, aínda tiña diso). Outras imaxes, coma o cadro de Klee, rimaban coas miñas angustias e frustracións amorosas, ou con textos propios tan escuros coma o Alberich...

Anque naqueles días non apuntaba os libros que lía, ler entreliñas permíteme ver que no marzal rematara A Corte do Tsar Vermello de Montefiore e un volume de Indoeuropeística que extraera dos anaqueis de acceso directo da biblioteca. Porén, a coroa daqueles días debérona de levar algunhas páxinas dos volumes de Žižek que teño aínda pola casa (seguramente, Repetir Lenin); o 9 dese mes visitáranos no Consello da Cultura Galega, dando unha charla nunha sala de madeira á que lle teño afecto por xornadas e actos diversos. 

Da parola lembro moi pouco, mesturándoa con lecturas, vídeos e outros loci communes de autor que gardo no maxín- así que tiven que refrescar a memoria coa vella entrada; do anecdótico que pendurou gravado nos paneis da Casa de Mnemósine podemos citar a pequena rifadeira que me fixo no turno de preguntas o profesor Monteagudo por preguntar moi rápido (non era o meu afán lucirme co meu inglés, mais cando estou nervioso falo a fume de carozo), ou que algunhas das sinaturas dos libros que lle levei ao esloveno (algunhas ou todas? terei que mirar nos anaqueis) bautízanme coma 'Miguel' no canto do meu nome de pila. Lendo as verbas que escribín no pasado, só podo cavilar no moito que aínda a día de hoxe, 11 anos despois, simpatizo, aprezo e empatizo co pensamento de Žižek. Hai algúns cambios, certamente -agora son máis conservador en xeral, máis pesimista no global e optimista e feliz no persoal-, mais no que atinxe á miña consideración de Slavoj e do que dí, sigo en posicións moi parecidas: sempre me entretén, malia un Lacanismo confeso que me resulta alleo, cando non hostil (coma todo o relacionado co psicoanálise); e alén de divertirme, segue reflexando en moi boa medida os meus propios pensamentos, espello mental (que non físico, agardo) de Narciso, xa que anque os looks non son o meu punto forte, agardo que fiquen lonxe dos daquela espe(cta)cular imaxe do día da boda de Žižek con Analía, a mellor representación plástica do mito da Bela e a Besta. O tempo pasa para todos: acabo de consultar e parece que o esloveno xa anda pola terceira muller, e Analía xa non será, como na adicatoria de The Parallax View, 'el axioma de mi (su) vida'. No entanto, eu sí atopei o axioma da miña, e confío en que me dure sempre...

terça-feira, abril 17, 2018

Piaget wrong, as usual

"Piaget argumentaba que os bebés constrúen moi lentamente un entendemento dos números, a través da experiencia, e xa que logo, non hai razón para ensinarlle aritmética a nenos menores de seis ou sete anos. Isto influiu a xeracións de educadores, que habitualmente preferiron deixarlle aos seus pupilos de menor idade xogar con bloques nas aulas no canto de introducilos a matemáticas máis formais. Hoxe considérase superado o punto de vista de Piaget. Os alumnos confrontan numerais arábigos tan pronto como chegan á escola".

Alex Bellos, Alex's Adventures in Numberland