O mes máis cruel traía no seu remol unha morea de traballo, anque non nas aulas universitarias -o meu derradeiro ano de estudos só incluía materias lixeiras de literatura. Dun lado estaban as traducións que daquela exportaba para Rinoceronte, e que ás veces implicaban xornadas maratonianas coas que acrecentar o meu reducido peculio.
Christopher Norris andaba tamén impartindo nesas datas un curso de doutoramento de inglés ao que fun convidado a asistir de ouvinte; topara as súas páxinas anti-posmodernas no azar dos fondos da biblioteca de filoloxía, e xa daquela dera comezo a un intercambio espistolar ben fructífero, e consolidado en varios volumes que decoran as miñas estanterías. Alén dos seus libros, vexo polas entradas pasadas que pelexaba coa posmodernada de turno: o Sade, Fourier, Loyola de Barthes, que lía á sombra da laranxeira da casa nun día quente e luminoso de primavera tal que hoxe, eterno retorno no que fitarei para un par de frases do volume en homenaxe ao eu mesmo pasado e a aquela tarde da que xa non fica ren no meu maxín, e sobrevive tan só na escrita e na fisicidade propia, do libro e da laranxeira.
A segunda guerra do golfo tiña lugar (mal que lle pesase a Baudrillard, que facía pouco que morrera), e diso sí gardo algunhas lembranzas fuxidías: os informativos da CNN, a sorpresa perante a rápida victoria americana, as hiperbólicamente cómicas declaracións do ministro de propaganda Iraquí, a portada dun xornal cos soldados yankees pousando botas sobre a mesa no pazo presidencial de Saddam Hussein...
Un último traballo non remunerado foi o speech para o acto de graduación que me solicitaron os meus pares e que penduraría eiquí. Unha non mala peza de retórica, se se me permite a fachenda, e que me xerou felicitacións e gabanzas de, entre outros, un destacado ex-conselleiro de educación.
Sem comentários:
Enviar um comentário