domingo, agosto 31, 2025

Libros do Mes

The Tea Ceremony de Tanaka Sen'o 

The Essence of Shinto de Motohisa Yamakage 

Surely you're joking, Mr. Feynman! de Richard Feynman

Urasenke Tea Procedure Guidebook I de Sōshitsu Sen XVI 

*Introduction to Real Analysis de R. Bartle & D. Sherbert 

*Deep Down Things de Bruce A. Schumm 

*Purgatorio de Dante Alighieri 

*Enjoying Tea Utensils and Ceramic Masterpieces (número extra da revista Engeijutsu, en xaponés) 

*The Rise and Fall of Athens: Nine Greek Lives de Plutarco [E

*The Blank Slate de Steven Pinker [E]

quarta-feira, agosto 13, 2025

Reseñas - Tanaka Sen'o, The Tea Ceremony

 Que é o sadō / chanoyu?

Probablemente escoitáchedes falar algunha vez do sadō, a Cerimonia do Té xaponesa: é unha antiga arte performativa que se desenvolveu no Xapón e que se converteu nun símbolo da súa cultura tradicional e da imaxe popular que dela se ten, ao mesmo nivel que, por exemplo, os samuráis ou as flores de cerdeira. A non ser que vivísedes no Xapón, é probable que nunca participárades nela, ou mesmo que teñades idea do aspecto que ten, e pode que vos custe entender como servir e beber unha cunca de té pode ser un arte do mesmo xeito ca a pintura, a escultura ou (máis próxima ao sadō) o teatro nō. Un pode consultar a páxina de Wikipedia, mais non é de moita axuda para isto. Así que, antes de entrar na reseña dun libro que presenta este arte, compre comezar cunha definición decente:

O sadō (茶道, “o Camiño do Té”) ou chanoyu (茶の湯, “auga quente para o té”) é o arte xaponés de preparar e servir matcha (té verde en po) dun xeito ritualizado e codificado. Enraizado no budismo zen e refinado por mestres coma Sen no Rikyū, combina estética, etiqueta, arquitectura e filosofía nunha práctica meditativa. Non consiste unicamente en beber té, senón en cultivar a harmonía (wa), o respecto (kei), a pureza (sei) e a tranquilidade (jaku) tanto no anfitrión como nos convidados. Co paso do tempo, o sadō converteuse nunha das artes tradicionais máis sofisticadas e densas en simbolismo do Xapón, á altura do teatro nō, a caligrafía ou o ikebana (arranxo floral).

O primeiro libro que podo recomendar para familiarizarse co tema é The Book of Tea (1906) de Okakura Kakuzō. Trátase dun breve ensaio filosófico que presenta a cerimonia do té xaponesa como unha profunda expresión de estética, ética e espiritualidade. Okakura define o “Teísmo” como unha visión do mundo baseada na sinxeleza, a humildade e a harmonía coa natureza, influída fortemente polo budismo zen e o daoísmo. Contrapón a sutileza oriental e a apreciación da impermanencia ao materialismo e racionalismo occidentais, suxerindo que o ritual calmo de preparar e beber té encarna toda unha filosofía de vida.

En lugar de centrarse nos pasos prácticos da preparación do té, o libro explora temas como a beleza da imperfección (wabi-sabi), o deseño da sala de té, o papel das flores na arte e a elevación espiritual que se pode atopar nos rituais cotiáns. É á vez unha ponte cultural para lectores occidentais e unha defensa romántica da tradición xaponesa nun momento de modernización e occidentalización. A prosa de Okakura é ornamentada, irónica e idealizada, e presenta o té non só como unha bebida, senón como un vehículo para unha vida refinada.

Diría que Okakura é a mellor introdución. Non é un libro para aprender os pasos ou as escolas da cerimonia do té, pero dá unha idea global axeitada. Así que, se a túa curiosidade medra, unha boa continuación é Chado: The Japanese Way of Tea, de Sen Sōshitsu XV. Tamén é un libro breve, pero conta con moitas fotografías en cor e máis detalles técnicos, incluíndo os utensilios empregados na cerimonia e as distintas fases e xestos (estes últimos en fotos en branco e negro). O libro combina contexto histórico e orientación práctica, as orixes e evolución do chado (outro xeito de pronunciar sadō), a estética das estacións, protocolos paso a paso e etiqueta para principiantes. Ao rematalo, terás unha imaxe mental bastante clara do que é o chado e das nocións básicas de como se realiza.

Finalmente, unha boa terceira lectura é An Introduction to Japanese Tea Ritual, de Jennifer L. Anderson. A obra analiza diversos aspectos deste arte e da formación da autora nela, seguindo a tradición da escola Urasenke, que é a máis accesible para non xaponeses. Inclúe información sobre a historia e as orixes do consumo ritual de té, o seu desenvolvemento no Xapón, os distintos elementos empregados no ritual e unha explicación do seu papel e “gramática” (como cada elemento transmite información, por exemplo, na elección dos obxectos para cada reunión de té, o toriawase). A autora estudou Antropoloxía, polo que tamén ofrece reflexións sobre o ritual do té como experiencia relixiosa, en relación co budismo zen, combinando elementos transformadores e convencionais. O libro tamén explica a estrutura da aprendizaxe do té e as súas organizacións (especialmente Urasenke) e presenta un modelo dun sojo-chaji (reunión formal de té ao mediodía). Hai ademais outros detalles e curiosidades espallados ao longo da obra.

A estas alturas, preguntaraste: por que o reseñador está a me falar de todos estes outros libros no canto do de Tanaka Sen’o? Pero hai un motivo: os tres que mencionei son chanzos e puntos de referencia cos que comparar o volume que hoxe nos ocupa.

E entón, como se compara The Tea Ceremony?

Eu diría que, na práctica, é equivalente ao libro de Sen Sōshitsu, ata o punto de que o diagrama de Venn destes dous volumes é case un círculo completo. Ámbolos dous son moi boas introducións para quen teña cando menos unha familiaridade mínima coa estética básica deste arte; ambos son coloridos e ilustran obxectos e procedementos con gran detalle. Ambos teñen un número similar de páxinas. Se a memoria non me falla, penso que o de Tanaka contén lixeiramente máis información, pero son realmente intercambiables para ocupar o segundo chanzo dos tres niveis que describín. A principal diferenza, quizaves, está no contexto: Sen Sōshitsu era o cabeza da escola Urasenke de chado, polo que o seu libro reflicte a visión canónica da súa escola; Tanaka Sen’o foi o fundador da Dai Nihon Chado Gakkai, unha organización que patrocinaba o estudo e práctica da Cerimonia do Té pero que desconfiaba do sistema iemoto de aprendizaxe (do que Sen Sōshitsu e a súa escola son un exemplo senlleiro), no que unha arte tradicional se converte no patrimonio hereditario dunha familia cunha estrutura xerárquica e baixo a autoridade suprema do iemoto, que herdou as tradicións secretas da escola.

Volvendo ao libro:

The Tea Ceremony está dividido en tres partes. A primeira repasa a historia do consumo de té e da cerimonia que xurdiu no Xapón, cunha visión xeral dos mestres máis importantes e dos seus estilos. A segunda está dedicada á estética desta práctica cultural, aos seus principios wabi, ás conexións co budismo zen e aos edificios e xardíns nos que se desenvolve. A terceira e última parte céntrase nos temae, é dicir, o conxunto de obxectos e prácticas empregados nas distintas fases e variacións do ritual performativo de beber té. Debido á gran variedade, só obtemos unha visión relativamente detallada da preparación do té lixeiro (usucha), o té espeso (koicha) e da etiqueta xeral que se agarda dos convidados.

O libro remata cunha conclusión que insiste no valor da Cerimonia do Té hoxe en día como antídoto contra unha sociedade excesivamente materialista e apresurada, e cunha serie de apéndices con termos do té, unha cronoloxía, diagramas de diferentes estilos de utensilios e información sobre algunhas cabanas de té famosas.

Conclusión

O libro é francamente excelente e unha boa introdución ao tema (mellor aínda se o usas, como dixen, como segunda lectura sobre o sadō). Subxectivamente, estiven tentado de darlle unha puntuación máis baixa (3,5 ou 4 estrelas de 5; doulle 5 ao final) porque non me achegou nada que non soubese xa, pero isto non é un defecto intrínseco da obra —simplemente, xa lin moito sobre a cerimonia do té e mesmo asistín a unhas cantas clases. Este verán atopeime na biblioteca pública de Shimonoseki e o de Tanaka era un dos poucos libros en inglés dispoñibles, así que decidín darlle unha oportunidade. Se ti fas o mesmo, dubido que fiques decepcionado.

Obviamente, o libro non está traducido ao español ou ao galego, nen ningún outro que coñeza sobre a Cerimonia do Té. O máis aproximado é unha tradución portuguesa do libro do Horst Hammitzsch O Zen na Arte da Cerimônia do Chá.

sábado, agosto 02, 2025