Goréntame moito Léger desque o descubrín, case de sorpresa, nunha das salas do Pompidou, fai uns meses atrás. Non é que non tivese lido algunha cousa sobor del, ou ollado algunha lámina no correspondente libro de arte, mais como pasa con case tódolos cadros, a experiencia do directo (alén das mistificacións da aura das que falaba Benjamin) non ten nada que ver co pracer que se saca da mellor das fotografías. Os cadros de Fernand que tiñan no museo parisino pertencían á súa etapa do 'Olimpo Proletario', con escenas populares e carnavelescas debuxadas en trazos grosos e con adorábeis e intensas manchas de cor monócroma inscritas por enriba e creando un particular arco da vella. Visto o cal, resulta doado entender como todo o mundo pode e pretende apropiarse ao pintor de Argetan, dende os marxistas máis rancios ata os posmodernos bakhtineiros...
Sem comentários:
Enviar um comentário