sábado, abril 24, 2010

Comunista do Mes - Dolores Ibárruri

Dolores Ibárruri, 'A Pasionaria', é unha figura pola que sempre teño sentido unha certa ambivalencia. Malia ser a figura máis famosa do comunismo ibérico, lástrana no meu imaxinario a súa perceptíbel pobreza intelectual e teórica (non escribiu ningún libro que sexa referenza político-filosófica, como si fixeron Trotsky, Mao, Luxemburg, Gramsci, Lukacs, Althüsser, E.P. Thompson e outros), e o seu dogmatismo estalinista, que a levou a participar na escabechina dos troskos peninsulares no ano 37.
De todas maneiras, e sendo xustos, hai que recoñecer que a maioría dos políticos comunistas non foron pensadores interesantes ou orixinais; que as virtudes de Pasionaria ían máis na onda do 'performativo' e teatral (o mundo do discurso, do mitin, da figura espontánea animando e facendo propaganda), alén das persoais; e que a postura do PCE durante a Guerra Civil era, visto en perspectiva, a máis intelixente e a máis correcta, fronte ao caos e o infantilismo suicida do POUM e dos anarquistas, ou a tosca inxenuidade do PSOE, que cría que o franquismo ía ser unha enfermidade transitoria.
Últimamente estiven a ler o primeiro volume das súas memorías, El único camino. Aproveito para sacar un dos momentos máis emotivos: a liberación dos presos de Asturias co triunfo nas eleccións do 36 da Fronte Popular.

-Señores -les dije-. Una cosa es evidente. Aquí no hay más solución que poner a los presos en libertad.
Preguntó el administrador:
-¿Quién asume la responsabilidad de ello?
-Yo, como diputada por Asturias.
-Pero hay presos comunes. ¿Qué hacemos con ellos?
-Ponerlos también en libertad. Ayer podrían Uds. haber hecho una diferenciación. Hoy, no.
-Tome Ud. y abra las puertas –dijo el administrador entregándome un manojo de gruesas llaves.
Las cogí, y sin aguardar a nadie corrí por los pasillos de la cárcel agitando las llaves en alto y gritando ya sin voz después de tantos ajetreos:
-¡Camaradas! ¡Todos a la calle! ¡Todos a la calle!...
El momento fue inenarrable. Estaba tan emocionada que no acertaba a abrir las puertas y tuvieron que ser los propios detenidos quienes las abrieron.
Como un alud se lanzaron a la salida. Todos querían abrazarme a un tiempo. Cuando los presos empezaron a aparecer en la puerta de la cárcel, fue la locura. Las madres, las mujeres, los amigos, los camaradas, se lanzaban al encuentro de los hombres que con tanta entereza y poniendo la vida en la empresa, habían luchado por la libertad y la democracia para impedir que España fuese una cárcel fascista.
Por primera vez, en la Cárcel de Oviedo, ni los oficiales de prisiones, ni la guardia, tenían nada que hacer.

Sem comentários: