sexta-feira, novembro 09, 2012

Sorpresa, sorpresa

Estes días, entre outras lecturas, estou cun volume do profesor Friedrich Alexander Bischoff adicado ao ciclo de poemas do Pavillón das Orquídeas. Os poemas, acompañados dun famoso prólogo que é unha das obras mestras da arte caligráfica chinesa, son a mostra perdurábel dunha xuntanza de 43 literatos que, aproveitando o festival da purificación da primavera do ano 353, pasaron un serán agradábel compoñendo poemas, tocando música e bebendo viño. Un dos costumes destes cabaleiros (entre os que estaban o xenial calígrafo Wang Xizhi -王羲之-, o estadista e antergo de poetas Xie An -謝安- ou o poeta Sun Chuo -孫綽-) consistía en facer flotar copas de viño sobre os regatos do parque onde repousaban; cando unha copa chegaba ás marxes do río e ficaba queda, o home que máis perto estaba dela tiña que baleirala e escribir un poema. En total, vinteseis dos participantes escribiron os trinta e sete poemas do ciclo.

Ata aquí, todo moi aristocrático e refinado. De feito, a xuntanza do Pavillón das Orquídeas deu lugar ao máis valorado dos rollos caligráficos chineses, e a numerosas pinturas que recreaban o elegante evento. Mais a tese a a tradución que defende o profesor Bischoff destes textos non ten nada que ver con estas lecturas tradicionais: segundo el, a xuntanza consistiu no fundamental nunha orxía gay mística e taoísta; así, a súa tradución do prólogo e dos versos fai lecturas explícitas do que el toma por referenzas indirectas ao sexo anal, a inxesta de seme, a falos e cús e a lecturas verdes, intertextuais e obscenas dos clásicos confucianos. O libro (The songs of the Orchis Tower), porén, fará as delicias dos amantes do homoerotismo e da teoría queer.

Ignoro ata qué grado a orixinal interpretación de Bischoff é realmente defendíbel; na súa contra xoga o recoñecido carácter polémico das súas lecturas, mais ao seu favor que foi un académico rigoroso e de renome, consultando as súas traducións cos maiores e máis reputados especialistas occidentais do momento na lingua chinesa. A poesía chinesa clásica, amais, caracterízase pola súa ambigüidade e carácter elusivo e aberto, sempre esixindo a co-participación do lector na tarefa de forxar significados. En todo caso, serve como testemuño de que, rañando detrás da surficie de cousas e textos, hai moitas voltas océanos soterrados que nada teñen que ver co que agardamos ou con milenarias tradicións de lectura e interpretación textual...
    

Sem comentários: