Malia ser un froito estupendo, o certo é que o figo ten moi mala sona, e tívose por cousa de tan pouco valor que deu lugar a senllas exprensións resaltando indeferenza e desprezo nas tradicións do teatro isabelino e do Século de Ouro.
Porén, o froito da figueira (Ficus carica) está entre os meus doces favoritos, por riba incluso de mangos e cherimoias. Resulta difícil describir as súas virtudes cando a froita está perfectamente madura e en boas condicións: presenta unha dozura óptima, nada aceda mais tampouco dozaina. A textura é mol, sen resistencias de cáscaras, ou sementes, ou dunha pel perfectamente comestíbel; o sabor é difícil de describir, mais evoca o dun mel moi diluído, fresco, floral e gorentoso.
A única pexa que se lle pode facer a esta cousa marabillosa ven sendo que, coma moitos outros produtos da natureza (pensemos nas oliveiras, no trigo, nas vides, nos cítricos e nas amendoeiras), está realmente adaptado ao clima mediterráneo, de veráns secos e cálidos, algo que por regra xeral non é o noso caso galego, unha especie de clima oceánico moi suave, con acentos mediterráneos mais xenerosamente chuvioso en tódalas épocas. Por iso, o figo soe darse mal por estes lares, e anque a planta medra vizosa, os froitos son con frecuencia insípidos. Mais neste verán de tempo solleiro, a figueira do noso Areal disfrutou arreo, e dou abondosa colleita de figos docísimos que comín a fartar, e dos que algúns se gardan con almibre en xerros de cristal. Pensando neles, aínda me relambo...
O cariño e agradecemento á planta hanme levar a porvos algunha foto dela e a tentar sacarlle algún fillo para o caso -que ogallá nunca chegue- de que algo malo lle aconteza á árbore. Xa vos irei informando, ao tempo que parolamos, quizaves, das diferentes figueiras da(s) horta(s) das que teño memoria.
Sem comentários:
Enviar um comentário