A Poem a Day

Como xa saberedes, o mantedor é unha persoa amante da rutina, do hábito, do pasado e das tradicións (incluso daquelas que non teñen moita antigüidade); é por iso que inventa tamén os seus propios rituais, e entre eles está o do 'poema diario'.

No verán do 2010 estaba a ler unha antoloxía da poesía Zen do monxe xaponés Shōtetsu, unha lectura que se veu parcialmente interrompida cando Clío, a miña cadela, aproveitou un descoido para roer no libro, obrigándome a mercar outra copia antes de poder finalizar o volume. Desta segunda volta, o certo é que lle collín moito aprezo a esta presada de poemas, que polo seu carácter sintético (eran tanka, a forma clásica do metro xaponés composta de 5 liñas de 5,7,5,7 e 7 sílabas respectivamente) e forte intensidade imaxinista me lembraban os ideais (e fantasías algo distorsionadas) de Ezra Pound arredor da lírica estremo-oriental. Tras rematar a antoloxía, decidín reler de novo os poemas, mais ao pausado ritmo de tan só un por día, co obxectivo, amais, de adicarlle toda a xornada ao texto en cuestión, visualizando as imaxes e pensando nel mentres ía para traballar. Unha vez rematados estes Unforgotten Dreams (tal era o título da colección, traducida ao inglés por Steven Carter), collínlle vezo á práctica e decidín continuala con otros libros. 

Dende entón prosigo coa tradición, e xa pasaron por ela os seguintes volumes: Poems of the Five Mountains de Marian Ury, o Hyakunin Isshu de Fujiwara Teika / Joshua Mostow, as Essays in Idleness de Yoshida Kenko / Doland Keene e, últimamente, o T'ao Yüan-ming, vol. 1 de A.R. Davis.

A escolla do libro ten o seu compoñente de arbitrariedade, mais co paso do tempo, foron xerándose unha serie de normas e rutinas implícitas, que son as seguintes:

1) O libro en cuestión xa pasou por unha primeira e moi satisfactoria lectura.

2) Debe ser de poesía, anque xa teño feito unha excepción cos ensaios de Kenko (porén, os textiños que compoñen Essays in Idleness son fragmentos pequenos e de forte ton poético no xénero peculiarmente xaponés alcumado zuihitsu, 'deixar correr o pincel', polo que contan como 'poemas en prosa').

3) Ate o de agora, os poemas foron todos 'orientais' (chinos e xaponeses), máis que nada pola concisión e brevidade que os soe caracterizar e porque levo unha longa tempada de febre asiática nas miñas lecturas, mais non descarto outras posibilidades no futuro.

4) Idealmente, os poemas deben ser breves e de rica (anque non moi abondosa) imaxinería.
5) O número de poemas no volume debe oscilar entre arredor de un mínimo de 100 e un máximo de 365, para evitar eternizarme máis dunha ano con el).

Tento que a lectura do poema sexa a primeira cousa que fago poña mañá, anque o almorzo soe adiantarselle. Almorzar con poesía é satisfactorio, pero o corpo suplica antes por unha dose de glucosa na forma habitual de dúas torradas con manteiga e mermelada de amorodos (outra das miñas rutinas á que son case inalterábelmente fiel...).