... por non falar xa do meu adorado Juan de Mena. Do marqués de Santillana só asimilan, cun xesto de desprezo, que as Serranillas son patriarcais e machistas, e incompatíbeis coa sociedade (pos)moderna (e o mantedor pensa "máis que as letras do reguetón?").
Tampouco é cousa de idealizar a nosa propia xuventude (como, a nuestro parecer / cualquier tiempo pasado / fué mejor), mais alomenos no meu caso particular, os temas, ou teimas, da chegada inevitable da morte, do ubi sunt, do homo viator, da vita flumen ou da vanitas vanitatum, todo aderezado coa sinxela linguaxe manriqueña e o ritmo atraínte da copla de pie quebrado, tocaban unha fibra sensible, cunha réplica iconográfica perfecta no cadro O triunfo da morte de Pieter Brueghel o Vello, que sempre me causaba un arreguizo de terror cando o topaba entre as páxinas da Crónica da Humanidade ilustrando a entrada sobre a Peste Negra...
Sem comentários:
Enviar um comentário