domingo, maio 10, 2015

Et consumimur igni

Xa vos teño comunicado nalgunha ocasión a miña rutina do poema diario; nesta tempada, son realmente dous os volumes que mos fornecen, no canto dun: os Sonetos Completos de Luis de Góngora e a poesía relixiosa dos cento cincuenta Salmos do Antigo Testamento.

Chámanme a atención dúas imaxes de lume e de consunción que aparecen nos versos de hoxe. O salmo 120, contra os marmuradores e malas línguas, asocia estas co gume afiado das frechas e coas 'brasas de xenebreiro' (outras versións, incluída esta galega, mudan a planta polas xestas):

Con qué se vos podería pagar de abondo,
linguas enganosas?
Con afiadas frechas de guerreiro
e con ascuas de xesta.

Pescudando máis información sobre este lume, descubro que a referencia bíblica non é á planta coa que se fai a xenebra, do xénero Juniperus, senón tradución do hebreo רותם, rothem, (Retama raetam), unha matogueira dos desertos de flores blancas que arde estremadanente ben e que produce cos seus carbóns acesos o lume máis ardente e intenso que imaxinarse poida (alomenos, en terras de Arabia).

Noutro lume líquido ou lava comestíbel, anque con parecidos efectos de tormento está a pensar don Luis no seu moi petrarquista soneto 91 cando nos di, no primeiro cuarteto que:

En el cristal de tu divina mano
de amor bebí el dulcísimo veneno,
néctar ardiente que me abrasa el seno,
y templar con la ausencia pensé en vano.



Sem comentários: