Consonante coa miña teoría de que, se algo medra demasiado ben, non pode ser moi gorentoso, a cabaciña é unha verdura da que non son entusiasta: demasiado acuosa e insípida...
Porén, como a xente me fala moi ben dela, e como sempre se dan a fartar, algún uso hai que darlles... Noriko andivo a buscar e topou a receita dun pan doce de cabaciña que está bastante bo; ao parecer, tamén vai ben mesturado con chocolate...
Eu rescatei unha receita que topara tempo atrás de mermelada de cabaciña con xenxibre, e púxenme máns á pota e a cocer...
A cor resultante é dun dourado moi agradábel; o sabor, segundo a receita, gaña en matices e profundidade logo duns meses; agora mesmo, sabe doce e ben, algo alimonada (levou raiadura, zume e algo máis), delicada. Xa veremos no inverno (se dura ata alá)...
Uns días atrás probara outra receita dixital que xuntaba dúas cousas que me gorentan por separado: dun lado, o ruibarbo, pouco comido en Galicia e moi popular en Europa, cunha agradábel acidez que vai moi ben en crumbles, pies e outras larpeiradas inglesas; doutro, os conos do xenebreiro, que lle dan o seu sabor á bebida homónima, outro clásico das illas británicas.
A mermelada está moi boa, xuntando un toque agridoce que me tolea dende rapaz co elemento 'resinoso' do xenebreiro; porén, creo que a cocín de máis, o que a fixo moi espesa e 'acaramelada'.
Sem comentários:
Enviar um comentário