No febreiro de vai dez anos falábavos, entre outras cousas, do Bosco, un dos meus pintores favoritos. Deixei pendente unha entrada sobre un seu contemporáneo que tamén me gorentaba moito, anque algo menos: Pieter Brueghel 'O Vello'.
Brueghel é un grande pintor de esceas flamencas, algunhas moi coñecidas, coma o 'Banquete labrego' o 'Pais da Cucaña', os 'Proverbios flamencos' ou a 'Boda e baile ao aire libre'. Porén, o meu fascinio coas obras do pintor de Breda ven máis ben polas obras surrealistas e medievalizantes, cunha estética moi semellante á de Hyeronimus Bosch. Dúas en concreto, extraídas dos libros máis inverosímiles, merecen mención.
A primeira e máis impactante é o 'Triunfo da Morte', a mellor representación artística da 'Danza Macabra' Medieval e que eu descubrín alá polo alo 1986 nas páxinas da Crónica da Humanidade, nunha entrada adicada á chegada da Peste Negra (1348) a Europa. Na peza, un exército de esqueletes avanza por un panorama desolado, con varias pequenas esceas para exemplificar o inexorábel destino do home á marxe de grupos, idades e clases sociais (Emperador, Cardeal, Soldado, Peregrino, Amantes). No centro da obra, cabalgando un famélico corcel, gadaña en alto, un dos Heraldos da Parca empurra a unha manda humana ata as fauces abertas dun cadaleito, escoltado por un muro de esqueletes con lanzas e escudos. Unha grandísima obra de arte que cumpre o verso de Quevedo ("Y no hallé cosa en que poner los ojos / que no me diera nuevas de la muerte").
A escea había perseguir os meus pesadelos (e contribuír a certo pavor á figura da Morte/Esquelete que aparecía, por exemplo, nas películas do Barón de Münchausen) mais coma o engado vence ao temor, acabou tamén adornando a parede do meu piso estudantil nos días composteláns.
'A caída dos anxos rebeldes' é outra grande obra, neste caso topada entre as páxinas dun libro de parapsicoloxía e terras misteriosas, no capítulo adicado á terra oca; A fértil representación creativa e simbólica dos demos, en contraste co clasicismo estético e a uniformidade dos anxos, fai ao Mal atractivo e levoume a unha íntima identificación persoal cunha das figuras no medio da batalla, ao que alcumei 'Amoymón' e que empreguei coma nom de plume nos días procelosos da Caramuxa...
A primeira e máis impactante é o 'Triunfo da Morte', a mellor representación artística da 'Danza Macabra' Medieval e que eu descubrín alá polo alo 1986 nas páxinas da Crónica da Humanidade, nunha entrada adicada á chegada da Peste Negra (1348) a Europa. Na peza, un exército de esqueletes avanza por un panorama desolado, con varias pequenas esceas para exemplificar o inexorábel destino do home á marxe de grupos, idades e clases sociais (Emperador, Cardeal, Soldado, Peregrino, Amantes). No centro da obra, cabalgando un famélico corcel, gadaña en alto, un dos Heraldos da Parca empurra a unha manda humana ata as fauces abertas dun cadaleito, escoltado por un muro de esqueletes con lanzas e escudos. Unha grandísima obra de arte que cumpre o verso de Quevedo ("Y no hallé cosa en que poner los ojos / que no me diera nuevas de la muerte").
A escea había perseguir os meus pesadelos (e contribuír a certo pavor á figura da Morte/Esquelete que aparecía, por exemplo, nas películas do Barón de Münchausen) mais coma o engado vence ao temor, acabou tamén adornando a parede do meu piso estudantil nos días composteláns.
'A caída dos anxos rebeldes' é outra grande obra, neste caso topada entre as páxinas dun libro de parapsicoloxía e terras misteriosas, no capítulo adicado á terra oca; A fértil representación creativa e simbólica dos demos, en contraste co clasicismo estético e a uniformidade dos anxos, fai ao Mal atractivo e levoume a unha íntima identificación persoal cunha das figuras no medio da batalla, ao que alcumei 'Amoymón' e que empreguei coma nom de plume nos días procelosos da Caramuxa...
#/media/File:Pieter_Bruegel_the_Elder_-_The_Fall_of_the_Rebel_Angels_-_RMFAB_584_(derivative_work).jpg){kind=link}
Sem comentários:
Enviar um comentário