Saio do metro, mergullado nunha multitude: varias ducias de miles de persoas a esta hora do día. Calquera estación do centro de Toquio está a certas horas máis poboada que moitas cidades. Tras tres cuartos de hora de tren monorrail e media hora de metro teño por fin a sensación de ter chegado ó Xapón.
Fóra paro a contemplar a estatua de Hachiko, a cadela. Este can levaba todos os días á estación ó seu dono, un profesor, e volvía para recollelo puntualmente. Cando o profesor morreu, o can seguiu acudindo a diario a agardar por el. Converteuse nun personaxe popular, se cadra o único usuario non anónimo desta estación pola que pasan cada día millóns de persoas. Para destacar nun lugar así, hai que pertencer a outra especie. Levantáronlle unha estatua de bronce, que durante a guerra se fundiu para facer canóns (como as campás en Europa, unha transmutación física e moral, unha alquimia da escala de valores). Agora Hachiko volve estar aí. É a única estatua desta praza, e unha das poucas da cidade. É apropiada. Existe unha épica non cantada do metro de Toquio, que é unha das grandes migracións do século nun espacio reducido (multitudes percorrendo diariamente subterráneos). Hachiko é a heroína desa aventura baixo terra, a única da que coñecemos o nome.
Miguel-Anxo Murado, Caderno de Xapón
Sem comentários:
Enviar um comentário