Seis anos atrás xa vos falaba dos praceres de ler ao alíxero Dante os domingos pola mañá. Daquela estaba co Inferno, e estreando a coidada edición de Maria Chiavacci Leonardi que me trouxera dunha estadía en Bologna cos amigos comparatistas. O curioso é que, coma o bo ateo supersticioso que son, deume naqueles días por establecer unha peculiar correlación entre o texto dantesco e a persoal situación laboral na que me atopaba: a dunha persoa con exceso de títulos e escasas posibilidades de rentabilizalos socialmente a través dun traballo apropiado e cunhas condicións dignas. Imaxinei que o remate do Inferno literario iría da man da fin do inferno do paro e das inseguridades anexas que este provocaba, e os desexos fixéronse realidade coa superación das opos do 2010.
Reanudo agora a lectura co tomo do Purgatorio e con outra superstición autoinducida: a de que o remate da súa lectura irá parello ao do fín deste curso e (temporalmente) da docencia en secundaria que tan ingrata se me está amosando na súa primeira experiencia. Porén, desta volta xogo con ventaxa, xa que sei case a ciencia certa (e depende dos destinos que eu mesmo poña no futuro concurso de traslados) cando e a onde me van a enviar cando chegue o próximo setembro. Entrementras, irei cadrando a lectura, ao ritmo dun canto á semana, para que encaixe o seu remate cos primeiros días do outono, e para engadir outra absurda e entretida fabulación persoal e privada ás moitas outras que xa cultivo, e das que vos irei informando en futuras xornadas.
Sem comentários:
Enviar um comentário