Estes días ando a ler cousas de poetas moi afastados no espazo e no tempo: dunha banda, un volumen dixital e antoloxía da lírica grega arcaica, que acubilla no seu seo algúns anacos de Arquíloco de Paros (c. 680 – c. 645 AC); doutra, unha monografía (estudo-tradución) encol de Xie Lingyun, o Duque de Kangle (385–433).
E non son só as coordenadas da cronoloxía e da terra ás que os separan: a nivel persoal, Arquíloco é unha figura 'plebea' cunha poesía mordaz, ferinte, antiaristocrática (é o presunto fundador do iambo na lírica clásica) anque tamén coas súas fonduras e retrousos gregos (o valor da mesura, o destino coma forza cega que move aos mortais); Lingyun é un nobre refinado e decadente, anque moi cedo seducido pola natureza salvaxe de ríos e montañas e pola mística budista, e porén un pai fundador, él tamén, da poesía paisaxística chinesa.
Son estas diferenzas as que fan de coro antitético á semellanza que, tradución mediante, parécese albiscar nalgúns dos seus versos: concretamente, un par deles inclúen como elo común a importancia da mesura, de afrontar os auxes e caídas do destino humano cunha certa distancia reflexiva e con fortaleza; as imaxes que empregan son diferentes (o soldado firme sobre os seus pés, expoñendo o peito aos embates; o intelectual reflexivo contemplando o cambio das estacións) pero a mensaxe é a mesma, cubrindo cunha ponte de verbas o abismo que os separa, e tendendo outro lenzo do arco e da estrutura ao futuro que somos nós e que aínda está por vir.
Sem comentários:
Enviar um comentário