Eis a primeira parte da presentación que lle fixen ao poeta Ramón Blanco por mor da saída do seu último libro, Se pedra na brétema.
“Toparás á esquerda da casa de Hades unha
fonte
e ao seu carón, un ciprés branco.
Non te aproximes á fonte!
Toparás outra, procedente da Lagoa da
Memoria,
Burbulleando auga fría; hai gardas diante
dela
Dí: ‘Son fillo da terra e do ceo
estrelado,
Mais a miña raza é celeste. Vós mesmos o
sabedes.
Estou reseco de sede e morrendo;
concedédeme entón, prestamente,
Da auga fría que flúe da Lagoa da
Memoria’.
E eles mesmos permitiránche beber da fonte
sagrada.
Daí en diante gobernarás a carón dos
outros heroes”.
Estes que acabo de citar non son versos de
Ramón Blanco, anque ben poderían selo, ou quizaves un outro prólogo, non
chinés, senón grego, de Se pedra na
brétema. Rescatados dunha lámina de
ouro batido soterrada nunha tumba de Petelia, en Italia, forman parte dun
pequena serie de textos relixiosos e fórmulas para a salvación da alma no Outro
Mundo, unha especie de mini-‘Libro dos Mortos’ heleno conectado cos cultos
mistéricos de Dioniso e de Orfeo. Bo introito, xa que logo, para a escrita de
Ramón Blanco, un noso ao mesmo tempo secular e divino poeta que ten empregado a
figura mitolóxica do Cantor que facía chorar ás alimañas e ás pedras e que
descendeu aos Infernos para recuperar á súa dona; Ramón Blanco descende novamente,
e por terceira vez (logo do Orfeu en
soños do 2005 e da Emily on the road
de 2012) para rescatar verbas do Sheol, e moldealas na terceira parte do seu
Testamento de Orfeo.
O mito do camiño de ida e volta ao reino
tenebroso é tan constante no imaxinario colectivo da especie (Izanagi e Izanami
no Xapón, Gilgamesh nas historias sumerias, Quetzalcoatl nas mexicanas,
Herakles, Teseo ou Eneas no mundo greco-latino, Dante ou San Brandán no noso
medioevo ou nos relatos xamánicos de tódalas épocas) que un ten a tentación de
retrotraer ás súas orixes á primeira aurora do pensamento relixioso dos
humanos; sexa como for, é unha imaxe poderosa que inspirou a numerosos artistas
(da palabra, da imaxe, da escultura, da música) ata acubillarse entre “estas
paredes enredadeiras de humidade” que son a morada de Ramón Blanco. Dela sae o
poeta-cazador dos peixes, racha as paredes do acuario húmido da memoria, e
lembrando a pedra e a néboa, tece con elas un novelo de versos para nos
deleitar, para nos ensinar, para facernos máis reflexivos, ou máis quizaves
máis tristes; dende logo, máis sabios.
Unha posible lectura desta viaxe órfica
estriba no rescate da memoria a través da palabra; un rescate que se nos antoxa
paradoxal, pois a palabra mesma é fuxidía e fugaz, ave fénix canora que se extingue
no momento de producirse; mais a escrita axuda a escaparnos do paradoxo: a
tinta, ‘verme de luz’ fai que a palabra e aquilo que a palabra referencia,
perdure; non calquera palabra escrita, senón a palabra poética, a palabra
precisa, a complexa e fermosa tracería da linguaxe perfecta e artísticamente
empregada que traduce e transmuta nun exercicio de alquimia ou nigromancia a
brétema difusa do noso existir, do noso pensar, do noso ser, do noso dicir, en
pedra sólida, mole imperturbábel, o sólido que non se eslúe no aire, ‘Só as
palabras que aguantan o incendio non murchan’. O libro que hoxe temos entre as
mans é un ben absoluto: o da vida fronte ao baleiro, a non-existencia, a nada.
Arredor dos seus trazos de tinta, a páxina en branco e as marxes amagan a
desaparición de todo o que somos, de todo o que fumos, de todo o que seremos.
Mais antes de que chegue a noite, se é que chega, a verba vibrará: ‘Entramos na
néboa e a linguaxe vaise esfiañando / peixes prata devorando a memoria paciente
/ mente unha pedra no útero da auga’.
Sem comentários:
Enviar um comentário