Un recente artigo nun xornal xeralista manifesta a súa sorpresa (e un chisco de narcisismo autocompracente implícito) arredor do escaso interese dos alumnos estadounidenses polas línguas estranxeiras; aparentemente, só un 20% dos estudantes de colexios públicos dalá aprende outra língua na etapa escolar, fronte ao 92% dos europeos. Porén, a comparativa, como a mesma nova recoñece, é un tanto inxusta. Alén da pequena minoría que abraza as virtudes do multilingüismo e se somete aos seus rigores, o certo é que en Europa simplemente facemos da necesidade virtude. Un habitante do noso continente difícilmente pode vivir á marxe doutras línguas dado que a súa, por moi poderosa que sexa e moitos falantes que teña, é unha de tantas, e (agás o inglés), non é unha koiné internacional efectiva, e en moitos casos, terá que compartir espazo e co-oficialidade con outras línguas do estado. Os EEUU, ao contrario que a Unión Europea, son a more perfect union na que a língua de Shakespeare fai de indiscutíbel cemento común, e onde a necesidade de línguas estranxeiras para moverse dentro do estado é inexistente; a maiores, as posibilidades laborais fóra son máis limitadas do que as europeas, e aínda neses casos, é posíbel manexarse só en inglés agás en postos moi específicos.
Saber idiomas é unha evidente riqueza intelectual para os que se molestan en aprendelos, mais tamén requiren dun enorme esforzo non trivial (e maior dependendo da dificultade percibida da(s) lingua(s) a aprender), que se pode adicar, na falta de estímulo, a aprender moitas outras cousas. Un docente de línguas estranxeiras coma o que lles escrebe pode considerar que entre as grandes prioridades formativas está coñecer ben alomenos unha língua estranxeira, con innumerábeis virtudes utilitarias e non utilitarias, mais sería inxenuo non recoñecer que non son esas virtudes as que van a explicar motivacións e as situacións sociais multilingües.
Sem comentários:
Enviar um comentário