Transcorrido un mes de coller forzas, logo de moito viaxar e gastar, o outono do 2007 comezaba máis melancólico aínda do habitual. Tocaba unha época de comezos -ao ser o primeiro ano da miña vida en que non estaba apuntado á ensinanza regrada, senón simplesmentes a unha academia para preparar oposicións de Historia-, mais neses días de frío ascendente ía tocando máis ben a Sinfonía dos Adeuses, despedíndome de Compostela e dos amigos universitarios, e aínda seguía pelexando cos espectros e frustracións do pasado.
Fitando as entradas vexo que lía encol do Lissitsky, cavilando en completar un proxecto de vello, que segue durmindo o soño dos xustos, na forma dun libro ou artigo longo sobre a Vangarda Soviética, quizaves chamado 'Os Doce Apóstolos' para centralo en doce figuras e conectar co verdadeiro buque, cheo de minas vellas e ancorado en Odesa, que serviu para as gravacións do Acoirazado Potemkin. Na mesma liña bolxevique, percorría tamén as páxinas do diario de cadea de 'Félix de Ferro', e outras lecturas variadas (Indoeuropeística, Klimt), testemuño do meu padal e dos meus intereses ecuménicos.
Porén, o que máis define aquel tempo é a tristeza densa, acorante, inmortal que me apretaba o pescozo, tristeza non só das mudanzas, senón das repetidas e sonadas frustracións sentimentais; na cifra deses 60 días encríptase o nádir da miña infelicidade e o maior outono do meu descontento; mais o bo de tocar fondo é que xa só fica unha dirección vertical na que rubir.
Sem comentários:
Enviar um comentário