(pola mañá)
Qué metamórficos e mudábeis son os nosos outonos, e qué drástica a diferenza neles de estar ao sol ou á sombra. Iso era no que cavilaba un día da semana pasada, coa tumbona e un libro por compañeiros de terraza; sobre nós erguíase un ceo de azul tan intenso que deslumbraba, aínda sen a compaña do astro rei que lenta pero inexorábelmente ía descendo da horta e dándolle calor ao meu corpo cobizoso; Porque os contrastes nos que cavilaba estaba a sentilos dun xeito menos literario e idealista nos meus propios membros, que tremían lixeiramente co frío, mais que tamén percibían, polo que ían experimentado os pés, que cando chegase de cheo o fanal de luz solar, a calor íaseme facer excesiva.
Erguín a vista e contemplei con certo deleite unha improvisada mostra de ballet aéreo a cargo de dous paxaros con ínfulas de aves de presa. O meirande debía de estar a ensinarlle á súa cría o xeito de moverse e flotar nos aires, de ceibar as azas e erguerse con minúsculo movemento; durante uns intres mantivéronse ámbolos dous no meu arco visual, facendo oitos e composicións varias, simétricas, o un cruzando co outro, con pequena pausa do máis pequeno na alta póla dun eucalyptus. Pouco despois proseguiron a danza, mais por outras paisaxes, alén do meu ollar.
(pola tarde)
Xa requenceu o día por riba do areal de Coroso. Nembargantes, perdura un inestábel equilibrio entre unha calor un chisco acorante de sentares nun banco, e un frío sorpresivo na mesta sombra duns piñeiros intercalados de mesas de madeira. Paseando a carón da praia, polo paseo marítimo, é como mellor se está, alén de que se disfrute da espléndida visión dun mar espello calmo do ceo de azul turquesa; apenas algunha onda preguiceira bate con forza escasa e escuma fuxidía sobre as areas e as rochas. O run-run dos coches fica nun segundo plano sonoro, e case pode esquecerse cun pequeno esforzo da imaxinación. Os paxaros de novo ocupan o protagonismo da escea: a praia está case baleira de presenzas humanas, se excluímos algún escaso paseante o os restos de lixo enriba das pequenísimas dunas. Aves na auga, flotando relaxadas sobre o líquido cristal; aves pequerrechas, voando nos arredores do paseo. Non cavilo agora sobre os estremos da estación ambigua, senón arredor do mono no aware, a fórmula literaria nipona que evoca unha certa tristeza e melancolía diante da fugacidade das cousas (nas ondas que se desfragan ou no breve do instante de ledicia física e intelectual do paseo) e que rima cos ideais budistas e co noso clásico e virxilián lacrimae rerum. Mais de tan metafísico estado de ánimo estráeme a comicidade e a pequena ledicia coa que un paxaro minúsculo brinca polas laxes e pola estrada a carón da que camiño, coma facendo burla dos andares humanos e como retándome a recoller e plasmar a súa gracia en letras de molde, virtuais ou de tinta...
(onte)
Cómodamente recostados no sofá, a miña moza e máis eu lemos cadanseu libro. Ela ten a Cunqueiro entre as mans, eu o Sarashina nikki (更級日記), as memorias que unha poeta nipona puxo por escrito mil anos atrás...
Sem comentários:
Enviar um comentário