A vila natal da miña dona, Shimonoseki, conta con algunhas edificacións curiosas. Unha delas é o santuario de Akama, adicado á memoria do neno emperador Antoku e os seus parentes do clan Taira, afogados perto do templo trala batalla naval de Dannoura que se descrebe de xeito emotivo e maxistral no Heike Monogatari. Outra, pertencente case a outra galaxia ou universo cultural, é o antigo edificio do consulado británico, construído en 1906: unha arquitectura tan anglosaxona e fora de lugar na súa contorna que tal parece que aquel tornado do Wizard of Oz decidiu ignorar a Dorothy desta volta e levar consigo de vacacións a Xapón unha desas casiñas tradicionais de tixolo e mármore que tanto abundan nos cascos vellos e entre a burguesía acomodada das inglaterras.
Este mesmo ano completouse a renovación e restauración do edificio, que agora funciona coma museo, tenda e restaurante de comida inglesa de calidade. Nesta última faceta puiden disfrutalo nos días do verán pasado, cando alén de para praceres gastronómicos, o ex-consulado serviume de ancoraxe nostálxica e culturalmente próxima nun océano de exotismos e de sensacións de "non é aquí o noso sitio".
A infancia de Antonio Machado, se lembrades, eran lembranzas "de un patio de Sevilla / y un huerto claro donde madura el limonero". A miña é un chisco máis cosmopolita, e inclúe sobretodo esceas da miña vila natal, con longos paseos escoltados por piñeiros monumentais, sólidos e sensatos edificios victorianos de tixolo vermello e estilos eclécticos, rampas en zig-zag en outeiros de arenisca que descenden ata longas praias e peiraos inzados de restaurantes, atraccións e penny arcades, ou grandes parques onde os esquíos baixan a comer froitos secos á túa man e que de noite se enchen de frascos de coloreado cristal con velas dentro, formando unha cromática sinfonía nocturna...
O consulado foi, porén, unha pequena máquina do tempo e do espacio para mín, tal a TARDIS do tamén britaniquísimo doutor Who, e un recordatorio de que, alomenos no meu caso particular, os restos culturais ingleses non son tan só testemuño de barbarie, imperialismo e dominio, senón (para min) de nostalxia, de amor e de pertenza.
Sem comentários:
Enviar um comentário